اُںگل دھرنی

اےهو هّد هیرے ساڈے نال تےری, مهِل چاڑھ کے پَوڑیآں چاایآں نی۔

دِنے رات نںگے پَےریں سپھر جھاگدا پِآ اے۔ کاهدے لای ? کوای اُس دی آپنی مهِں تے نهیں سی کھُّبھی هوای۔ ساڈے تُهاڈے بھلے لای هی جپھر جال رِها اے۔

اّج کّلھ دے پڑھاکُو کںم دے نےڑے نهیں جاںدے تے مسلے بڑے چھاںٹدے هن, بس ِانّاں کُجھ هی کرنا جاندے هن۔

مار مار کے مَےں تےری ساری مستی کّڈھ دےنی هَے۔ سرارتاں توں مُڑ جا۔

اپھسر نے پرےمی نُوں سِر توں پَےر تیک وےکھِآ تے سادے پهِراوے وِّچ سُّکے هواے سُهّپن تے مست هو گِآ۔

اُس دی اُمر مساں سولھاں سال سی۔ هالی مّس وی نهیں سی پھُّٹی کِ وِچارے تے ِاه بِپتا آ بنی۔

ِاه نَوکر تے نِری چوٹی هی پَے گِآ هَے ۔ کںم تے ِاه بھنّی کَوڈی دا نهیں کردا سگوں کھاںدا وی ساڈے پّلِاُں هی هَے۔

مامے دی چور چلاکی دا وِآه وِّچ بھاںڈا بھّج گِآ۔ جے اُس وےلے رَولا پااُںدا سی تاں آپنی بھںڈی هُںدی سی اتے سارِآں اُس نُوں هی مُورکھ آکھنا سی ۔ اُه اںدروں اںدر گُّسا پی کے رهِ گِآ۔

اُس نے ِاه وپار سُرُو کیتا سی ; پر سبھ کُجھ بھںگ دے بھا چلا گِآ هَے ۔ اُس نُوں کںم دی سمجھ نهیں سی۔

جدوں دی ِاه بھَوری والی جںمی اے, ماپِآں سُکھ نهیں پايا۔ ِانھاں دا پَےر پِچھاںه هی پِچھاںه گِآ اے۔

پتی دی مَوت مگروں جو تھوڑھا بهُت اُس دے پاس سی, اُس نے هُن تیک بھور بھور کے کھادھا۔ هُن اُس پاس کُجھ وی نهیں۔

تِآگو لالچ امیریآں دا, گریب بنِآں سُکھی رهاںگے۔ کِ بھوگ لاںدا رِها هَے بھگوان, همےس آ کے گریب دے گھر۔