اُتساه ٹھںڈھا پَے جانا

کھّبے درواجے وِچوں امر سِںگھ اںدر آيا۔ راج کَور تے آتما دےوی نے پّلا نیواں کر لِآ۔

جُواے دی ِاه هی تے سِپھت هَے کِ جو وی باجی توں اُّٹھدا هَے, پّلا جھاڑ کے اُّٹھدا هَے ; نهیں تے هار هار کے وی جِّتن دی آس برابر بنی رهِںدی هَے۔

پںتھ-دردیآں نُوں راجسی جھمےلِآں توں پّلا چھُڈانا چاهیدا هَے, اتے آپنا تن من دھن گُرُو دے ارپن کر کے سِّکھی-جیون دی لهِر چلانی چاهیدی هَے, اتے سُّک رهی سِّکھی دی کِآری نُوں آپنے کھُون نال سِںج کے پھِر سُرجیت کرنا چاهیدا هَے۔

اُس نے بھُّل بکھسان لای گل وِّچ پّلا پا کے سادھ سںگت دے ساهمنے بےنتی کیتی۔ اُس دی بھُّل بکھسی گای تے اُس نُوں برادری وِّچ سامل کیتا گِآ۔

بُّڈھے بدسُورت تے اَےبی پتی دا سںجوگ هون تے بھی سرلا آپنے پھرج دا پلڑا هَولا نهیں کر سکی-پتی نال اُس دا پرےم هونا هَے بھی اسںبھو جِهی گّل سی۔

اُڈیک بڑی دُکھداای هُںدی هَے۔ مَےں پِچھلے اّٹھ مهینے پل پل گِن کے کّٹے نے, مےرا تے جِس گھڑی ویر آ گِآ, دُوجی گھڑی تُر جانا هَے, کوای راجی منّے, کوای گُّسا منّے۔

کای لوک مںتر پڑھ کے سّپ دے کّٹے دا جهِر دُور کر دِںدے هن۔ ساڈا تے وِسواس ِانھاں گّلاں تے نهیں بّجھدا پر ِاه منّنوں کوای ِانکار نهیں کِ دُنیآں پرے توں پرے پای هَے۔

سبھ کُجھ پروان کردِآں هوياں, پاروتی نے کےول ِاّکو واری پُّتر نُوں مِلن دی پرارتھنا کیتی, پر ِاه وی ٹھُکرا دِّتی گای۔

چھوٹے چھوٹے لال سرهِںد وِّچ کیکُوں سهید هواے تے کیکُوں کسٹ سهِ کے اُهناں نے پران دِّتے هن پر دھرم نهیں دِّتا ۔ سارے ساکے وِستھار نال سُن سُن کے ِاک چّکر آيا۔

بےبے ! ِاّک گّل مےری سُن لَے مےری دھی نُوں ماریں نا, تے نا مںدا بولی ۔ اُه بڑی سوهل اے, اَوهنُوں جھِڑک ديو تے مُوںه سُّک کے سِّپی هو جاںدا اے ۔ اُهنُوں آپنی دےه پران, جِںد جان سمجھ کے رّکھیں۔

ِاس جُآن دی کَےهر مَوت نے سارے پِںڈ وِّچ پرلو لَے آںدی۔ هر پاسے رونے دی آواج سُندی سی۔

کِسمت کِسمت آکھ کے ڈھِلڑ چِچلاںدے, هِںمت والے پربتاں نُوں چیر لِجاںدے۔