پنجابی محاورے۔

جدوں رمےش نُوں نال لِجان لای اُسدے دوستاں نے ناںه کر دِّتی تاں اُسدی اّکھ کھُّلھ گای۔

کی لُکاواں بکھسی جی, مَےں جِس وےلے توں اُس نُوں وےکھِآ هَے, دِل اںدر ِاک بےکراری جِهی پَےدا هو گای هَے, راتی سُّتِآں وی مَےں اُسے دے کھاب وےکھدا رهِںدا هاں, پر اُس دیآں اّکھاں وِّچ کھبرے کِهو جِها روهب هَے کِ مَےں اُس وّل اّکھ اُّچی کرن دی جُرت نهیں کر سکدا۔

اُجاڑ نُوں وساِا کے, بهار لان والِآ ! بهار پھےر آپ هی اُجاڑ جان والِآ ! اتیتنی ندان نال پریت پان والِآ ! اکاس چاڑھ پَوڑیاَوں, هےٹھاں وگان والِآ !

مَےنُوں ِاّک رّب دے بںدے نے سارے هیج پِآج کھولھ کے دّس دِّتے سن, پر مَےں اُدوں اکاس نال گّلاں کردا ساں, ِاّک ناں دِل تے لاای اتے ِاس دُردسا تیک پُّجا هاں۔

نهیں بابا ! سُن تاں لَے۔ پهِلی گّل تاں ِاه هَے کِ اُه اراایں مُسلمان; تُوں سِّکھ اسیں سِّکھ, تُوں اںباں نُوں وّڈھ کے اّکاں نُوں واڑ کردا هَےں, ِاه کی گّل ?

سِآنے آکھدے هن- جے آپ نُوں کِسے کںم دی سمجھ نا هووے تاں گواںڈھی توں اکل لَے لَےنی چاهیدی هَے۔

جدوں روهن نے آپنے دوست دے مگر لّگکے آپنی جمین گهِنے رّکھ دِّتی تاں اُسدے پِتا جی نے اُسنُوں کِها کِ تُوں آپنی اکل نُوں جںدرا کِاُں مار دِّتا هَے۔

اُس توں ِاه گلتی هو چُکی سی تے اُسنُوں پتا سی کِ ِاهدی سجا ِاستوں گھّٹ نهیں هو سکدی کِ اُسنُوں نَوکری توں کّڈھ دِّتا جااے ! آپنے بچااُ لای اُس نے بتھےری اکل دُڑاای پر تیر کمانوں نِّکل چُکا سی۔

مَےں تُهانُوں ساپھ دّسدا هاں کِ جے تُسیں جرا اکل دے نهُں لُها کے وےکھو تاں تُهانُوں پتا لگ جااےگا کِ تُسیں گلتی تے گلتی کری جا رهے هو۔ سںبھل جااُ !

اکل دے ڈںبھ هر کوای لا رِها هَے پر اںدر کھاتے کی هو رِها هَے ِاس دا کِسے نُوں ٹھیک پتا نهیں۔

پِّچھے جِهے سرکار هِںد نُوں کِها گِآ کِ اںمرِت پرچار روکن لای کوای کارواای کرو۔ دوس ِاه لايا گِآ کِ اچھُوتاں نُوں بدو بدی اںمرِت چھکايا جا رِها هَے۔ هُن ِاهناں اکل دے پُورِآں نُوں کَون سمجھااے کِ اںمرِت چھکن لای کےس رّکھنے جرُوری هن جو کّٹے تاں جبردستی جا سکدے هن, پر بدو بدی رکھااے نهیں جا سکدے۔

منّ لِآ وِدوان تے چتُر بھارا,
کھوجی ِالم دا, اکل دا کوٹ هَےں تُوں ۔