پنجابی محاورے۔

تُوں کِاُں بولی جاںدی اےں بے-پھاِادا, پاگل هو جااےںگی, کاياں نُوں روگ لا بَےٹھےںگی۔

ِاه گّل سُنکے اُه کڑِآلے چّبن لّگا جِوےں کِ هُنے هی مَےنُوں کھا جااےگا۔

لوکی جمھاں هو گاے ۔ تماسا سُرُو هو گِآ۔ باوی باںدراں دے تماسے تے اُه بهُت کھُس هوای۔ جد باںدری رُّس بَےٹھی تاں باوی دے هاسے دا کڑ ٹُّٹ پِآ۔

ویر نانک سِںگھ جی نے 'چِّٹے لهُو' نُوں 'کاگتاں دی بےڑی' تے چڑھا کے 'پِآر دی دُنیآں وِّچ لِآ وسايا جِّتھے ساڈے ِاس چِّٹے لهُو ساهِّت دی کايا کلپ جِهی هو بھاسی اتے اُه وِآپکتا دی رںگ بھُومی تے آپنی آن سان نال کلولاں کرن لّگا۔

پِاُ نے پُّتر نُوں کِها- باج آ جا, پاپیآ ! دُسٹا! تےریآں گّلاں بھاںبڑ بال دِّتا اے مےرے کالجے ! سانُوں کِاُں جّگ وِّچ بے-ِاّجت کرن لّگا اےں ِانھاں گّلاں نال۔

اّج دیآں گالھاں رُوپی گّلاں نے اُس دے کلےجے وِّچ کوای وی چھےک نا پايا, نا هی لّتاں دیآں ٹھوهکراں نے اُس دے پِںڈے تے کوای لاس پاای۔

ِاه مِّٹھی جِهی مُسکانی تے بھولی جِهی ادا 'سلیم' دے کلےجے وِّچ کھُّبھ گای تے همےسا لای اُس دا پرےمی هو گِآ۔

دھی دا ڈُّب کے مر جانا سُن کے ماں دے کلےجے هَول پَے پِآ۔ 

وّٹیآں دلیجاں نال پلںگھ نِواری دے, ڈُلھ پاے هاسے, اَےنی لںمی ِاںتجاری دے ۔ رّب رّکھے کاِام کلےجی پای ٹھںڈھ نُوں; گھُّٹ گھُّٹ رّکھن مُهّبتاں دی گںڈھ نُوں۔

وِدھوا نُوں اُپکار کَور دیآں گّلاں چںگیآں لّگیآں پر پِچھلیآں ےاداں آ گایآں کِاُںک اُه اّگے کای واری دھوکھا کھا چُّکی سی; سو اُس دے جی وِّچ سںسا اُّٹھ کھڑوتا, گھبرا پِآ کِ کِتے ِاس مِٹھاس وِّچوں وی دُّکھ نا نِکلے۔ دِل وِّچ ِاس ترھاں دے گھبرا لَے کے اُّٹھ کھڑوتی تے ِاه کهِ کے 'پھےر آواںگی کلےجا مُّٹھ وِّچ لَے کے چلی گای۔

ماپِآں دا پںجھی کُ ورھِآں دا ِاکلَوتا پُّتر چڑھاای کر گِآ هَے ۔ ماں دیآں دِل-چیرویآں چیکاں, پِاُ دے ٹھںڈھے هاوے, نَےناں دے کلےجے-وِنّھوےں وِرلاپ, بھراواں دے دُّکھ تے سںتاپ, ِاستری دیآں گُّجھیآں هاهیں, آںڈھیآں-گُآںڈھیآں دے همسوس تے ساکاں اںگاں دے کیرنے, اجِها کرُنا-رس دا سماں بنّھ رهے هن کِ راه-چّلدے وی کلےجے پھڑ پھڑ کے رهِ جاںدے هن۔

پُّت دی بِپتا ماں کولوں جھّلی نا گای, اُس دا کلےجا پاٹن لّگا تے اُه بولِآں واںگ کُرلااُن لّگ پای۔