پنجابی محاورے۔

''تَےنُوں پںجاه واری پِّٹ تھّکی آں, پای ِاس دے هّتھ پیلے کر کے دھّکا دے کے روهڑ سُو ڈھابے, کِنّا کُ چِر کوتل پالدا رهےںگا۔ اَوںتری کھان دی کّٹی نا مردی اے نا مگروں لّتھدی اے ۔"

ٹںمک آن دھرايا اّلی سبھ بھِرااُ سدااے, سادی کیتی دِل دی جاںدی, کوٹھے آن لُٹااے ۔

تےرے ورگے نُوں جِهڑا کوٹھے تے چڑھ کے پهِلاں هی نّچ پَےںدا هَے تے سارے بھںڈی پا دِںدا هَے, کوای سمجھاوے کی۔ پهِلاں تُوں کوای گّل کِسے نُوں پُّچھ لا۔

ِاه پھِرے جے کوٹھے ٹّپدا, آکھے جواں مردی, مَےں نِکلاں سَودے سُوت نُوں, ِاه آوارا گردی۔

تُسیں تاں گھوگل کنّے بنے بَےٹھے اُں۔ گھر کوٹھے جِّڈی دھی بَےٹھی اے, تُهانُوں پتا نهیں سُّکھ دا ساه کِّداں آاُںدا اے۔

"کمرا, مَےنُوں ِاس کُڑی دا پھِکر کُجھ نهیں کرن دےںدا ۔ کوٹھے جِّڈی هو پای اے۔ ِاس دا کُجھ آهر پاهر هو جاںدا تاں مےریآں ساریآں چِںتا مُّک جاںدیآں۔"

جّٹی گھُرکے جّٹ نُوں, (هَے هَے) پِآ کِّدھر دا لوڑ ? کھّٹی سارے سمےں دی کِّتھے آِااُں روڑھ۔ (مَےں) ماگھی کُوکن لّگیآں, "کُڑی هوای مُٹِآر, '' ساڈی کوٹھی سّکھنی, لوکی کرن بهار۔

جے تُهاڈی مرجی ِاه کںم کرن دی نهیں تاں بںد کر دِاُ ۔ کوجھے رونے نالوں تاں چُّپ هی چںگی هُںدی هَے۔ جے کرنا هَے تاں ڈّٹ کے کرو, نهیں تے بھوگ پا دِاُ۔

موهن دا جواب سُن کے اُه کرودھ نال لال هو کے بولے, ''کی کِها ای ? جمیر توں وِرُّدھ ? هّچھا هُن کوهڑ کِرلیآں نُوں وی کھںبھ لّگ گاے۔

مےری سّس مَےنُوں دِنے رات کُںهدی رهِںدی هَے۔ بولیآں مار مار کے مَےنُوں لُوه سُّٹِآ, سینا مےرا ساڑ سُّٹِآ سُو۔

"بھلا ِاس پاگل نُوں کوای پُّچھے, تےرا اُه کِّدھر دا ساڈھ ستَوڑا لّگدا سی, جو کلکّتے تّک کھاک چھاندا پھِرِاُں ... ماسٹر جی, تُهانُوں نهیں پتا وِچلی گّل دا, بِج دی ماں وی تے کوه کاپھ دی پری اے۔ بھلا اُس دی هُکم ادُولی کیکن کردا وِچارا ۔ تاهیںاے تے مَےں کهِنا واں کِ اُه ویهویں سدی دا مجنُوں اے ۔"

جِس دی وی دُور دُراڈے کِسے سُرّکھِات تھاوےں ٹھاهر سی, لٹا پٹا ساںبھ کے نّٹھنے سُرُو هو گاے, تے جِهڑے کوای تھوڑھے بهُتے ٹِکے رهِ گاے, اُهناں لای هُن نِکلن دی کوای واه نهیں سی۔ هر پاسے لُّٹ مار دا باجار گرم سی۔