پنجابی محاورے۔

سُرےس تے مهِںدر دووےں پرم مِّتر سن تے اَوه هِںدُو سماج دے سن ۔ جدوں سُرےس نے سُنِآ کِ مهِںدر ِاک برهم کُڑی نال وِآه کرن تے تُلِآ هويا هَے تاں اُس نے سوچِآ کِ ِاه بھاوےں کِڈے وی بھلے پُرس کِاُں نا هون, پر هَےن اکھیر برهمُو هی, ِاه اهِمکاں نُوں بھُلےکھا پا کے آپنا کںم کڈھ لَےںدے هن, ِاس لای مَےنُوں جِوےں وی هو سکے آپنے مِتا نُوں ِاهناں دی گراهی بنن توں بچااُنا چاهیدا اے۔

ِانھاں دِناں وِّچ اچانک هی پںجاب لَےجِسلےٹِو دی ِاّک سیٹ دی جِمنی چون دا مَوکا پَےدا هو گِآ, جِس دے پَےدا هُںدِآں هی کاںگرس کمےٹیآں وِّچ ِاک واری پھےر گرم-جوسی آ گای۔
 

رّکھ کے گردن تے چھُری, بدلے گاے دین-دھرم, نوک نےجے دی وِکھا لُّٹی گای ابرو تے سرم۔

مدن والِآں نے جُ اُس نُوں سّت سَو رُپِآ مهینا دےن لای لِکھِآ سی, تُسیں مَےں وّدھ دے دےںدے تاں کِّدھر دی گرکی آ لّگنی سی ۔

مالتی نُوں هوس وِّچ وےکھ کے اُس دا دِل کُجھ پرسنّ هويا, پر هّتھ وِچلی کھالی سیسی نے اُس نُوں گماں دے وهِن وِّچ روڑ دِّتا۔

کاهے جوگی دا بھےکھ بنايا هی, اےه سُورت گدھے چڑھاونی سی۔

ِاه گّدو-کھُرکی کِسے هور نُوں جا کے کر ۔ ِانھاں تِلاں وِچ تےل نهیاُں۔

ساه اسیں تےرے کول ِاه رُپےا مںگن آاے هاں, تَےنُوں گّدی دی سَوںه ای جے ناه کرےں تاں ۔ اسیں هور کِسے پاس نهیاُ جانا تے رُپےا وی جرُور لَےنا اے ۔

وِدِآ باجھ بُری گت هووے اّگے دھیآں هون کھُآر ۔ ن درگاهے ڈھوای مِلدی نا سُکھ مِلدا ِاس سںسار ۔

سرلو ! تُوں آ جا سمجھ جا, نهیں تے مَےں تےری اُه گت بناواںگا جُ ساری اُمر ےاد رکھےںگی۔

ِانھاں ساری رات اےسے ترھاں روںدِآں کلپدِآں تے گّٹیآں گِندِآں گُجاری۔ اَوڑک ِاهو سلاه پّکی کر کے پھجری نواب کھان نُور پُر ٹُرِآ۔

گجب کیتا, ماسی ! تُوں گجب کیتا !! (مےری بھَےن نُوں تُوں ِانّا دُکھی کیتا هويا اے)۔