پنجابی محاورے۔

تَےنُوں اُه دِن بھی بھُّلِآ نهیں هونا, جدوں مَےں چوری چوری لِآ کے تَےنُوں ِاّک چیج وِکھاای سی, جِس نُوں دےکھ کے تُوں کُجھ کِها سی ? تُوں کِها سی—سُمن ! پھوٹو توں ِااُں جاپدا هَے جِکن کِسے راجے مهاراجے دا پُّتر هَے ۔ پھِر تُوں ِاه کِها سی-سُمن ! تَےنُوں سُهںڈھنا هووے, پر دُسمن دُوتی دی نجر توں بچا کے رّکھیں, ِاس گھڑے جےڈے موتی نُوں۔

بےٹا, جد تُوں مَےنُوں چھّڈ کے چلی گای, تے اُّدھر کٹا-وّڈھ سُرُو هو گای تاں مَےں سکھت گھبرا گِآ ۔ اّکھاں ساهوےں ِاه جُلم هُںدا وےکھ کے مَےں بےوّس ساں-کُجھ وی نهیں ساں کر سکدا, ِاتھوں تّک کِ هنےرے وِّچ مےرے لای اُّٹھ کے تُرنا وی انهونی گّل سی ۔ لاچار من ماری بَےٹھا رِها تے تےری اُڈیک وِّچ گھڑیآں گِندا رِها۔

سےوا سِںگھ چُّپ کر گِآ۔ جے اُه کُجھ هور کهِںدا بھی, تاں اُّتھے سُنن والا کَون سی ? بیبی دے نال اُس دی بھرجاای وی تاں مِل گای سی, جِس نُوں 'سّس' اکھوانا اتے نُوںه اُّتے هُکم کرن دی لالسا نے ِاتنا مُگدھ کر لِآ سی کِ اُه جھّٹ روٹی تے پٹک دال واںگ گھڑیاُں چَوتھا پهِر نهیں سی هون دےنا چاهُںدی۔

انںت رام چںگی سامی اے ; کھاںدا پیںدا اے ۔ پر اّج کّلھ اُهدا رُپِآ سّٹے باجی تے لّگدا اے تے ِاهدے وِّچ پتا کُجھ نهیں هُںدا; گھڑی وِّچ لّکھ تے گھڑی وِّچ کّکھ۔

روگی هُن گھڑی دا پراهُنا هَے, بچن دی آس گھّٹ هی هَے۔

مَےں هالی پُوری گّل وی نهیں ساں کر سکِآ کِ اُنھاں گھڑِآ گھڑايا جُآب دے کے مَےنُوں مگروں لاه دِّتا۔

اُس نُوں آکھ, اکھیں آ کے دےکھ جاایاے, سانُوں کُوںج دے واںگ کُرلاںدِآں نُوں, پھُّٹ گِآ نسیباں تے جھُردِآں نُوں, گھروں کّڈھ برکت پچھوتاںدِآں نُوں۔

ِاس کِآمت دی گرمی وِّچ گھر 'چوں کّڈھ دِّتا سُو, کِهڑے پاسے جاایاے ۔ پَےسا اُںنج پّلے نهیں جُ هور کِتے ای جا سِر لُکاںدے ۔ تلباں وّکھریآں مار لایآں سُو, تے گھروں گھاٹا اسیں اُںج گاے۔

وّڈے گھراں دیآں کهِںدے نے گھروڑیآں وی مان نهیں هُںدیآں ۔ اجے وی هَےسیات دے لِهاج نال ِاه وّڈے وّڈے پتوںتِآں توں پانی بھرا سکدیآں نے ۔ 
 

تُسیں جااُ, جھبدے جااَو تے جا کے (ِاس مُکّدمے لای) چںگا جِها وکیل کرو ۔ سارا گھر لّگ جااے تے لا دِاُ۔

اُه آپ رات پردےس گِآ هويا سی, پِّچھوں چوراں نے اُس دا گھر بھنّ لِآ تے اُسدا سبھ کُجھ لُّٹِآ گِآ۔

جدوں تُسیں گھر آ وڑدے هو تاں گھر بھرِآ بھرِآ لّگن لّگ پَےںدا هَے۔ تُهاڈے بِناں ِاهو گھر مَےنُوں کھان نُوں پَےںدا هَے۔