پنجابی محاورے۔

کدی کدی مَےنُوں اچانک ِاس ترھاں جاپن لّگدا جِوےں منسُور دا دِل کِسے مانسِک کّس مکّس دا اکھاڑا بنِآ هويا هَے ۔ دِنوں دِن اُس دے چِهرے تے کھُسی تے اُتساه دے چِنّھ پتلے پَےںدے جاںدے سن۔

جگت سِںگھ دا کّد مدھرا, سریر پھُرتیلا تے چُست هَے۔ اّکھاں وِّچوں سرارت دے چِنّھ ٹپکدے هن, پر جبان ڈاڈھی مِّٹھی هَے۔

اُس دے هِردے وِّچ اُّٹھ رهیآں اُمںگاں تے ترںگاں, ِاّک ِاّک کر کے ساریآں هی ِاس چِںتا وِّچ ڈُّب گایآں۔ باکی دا کھت پڑھنا اُس نے وِّچ هی چھّڈ دِّتا۔

سںکر آپنی کوٹھڑی وِّچ بّتی (تھڑے) اُّتے لںما پِآ پِآ مالتی دی چِںتا وِّچ گھُل رِها هَے ۔ اُه گھڑی مُڑی سوچدا هَے— اُس دا کیه بنےگا ? مےرے پِّچھوں کھبرے وِچاری دی کی هالت هووےگی۔

دِنو دِن اُس دے چِهرے توں کھُسی تے اُتساه دے چِنّھ پتلے پَےںدے جاںدے سن۔ کدی کدی تاں اُه مَےنُوں ِانّا اَوکھا اَوکھا جاپن لّگ پَےںدا کِ مےرے دِل نُوں چِںتا آ گھےردی۔

آ رهے سارے ٹاکرِآں لای بهُت مايا دی لوڑ پاےگی ۔ هور کای کھرچ پَےنگے, جِنّھاں دا ِاس وےلے چِّت چےتا وی نهیں۔ اساں ساری کَوم وِّچ ججبا پَےدا کر کے کَوم نُوں جتھےبںد کرنا هَے۔

تُساں هُن ِاّتھوں کِاُں چِّت چا لِآ هَے ۔ کی کوای سےوا وِّچ کسر هَے جاں ساڈے پاسوں کوای اوّگِآ هو گای هَے ? کِرپا کر کے ساڈے پاس هی رهُ۔

رات نُوں اُه بِلکُل ٹھیک ٹھاک سُّتا۔ سوےرے دےر تیک نا اُّٹھِآ۔ جدوں کّپڑا چُّک کے وےکھِآ تاں چِّت هويا پِآ سی۔

ِاک دِن ےارو جِمیںدار بےڑی وےکھن نُوں چلے آاے, بےڑی وےکھ کھُسالی هواے, سبھناں چِّت سوااے۔

مَےں تے اُهنُوں بڑا ِاتباری تے پّکا سمجھ کے گّل دّسی سی پر اُهنے تے اّگے چِّٹھا تار دِّتا۔ ِاس ترھاں سارا بھےت کھُّلھ گِآ۔

کےدار بابُو نے مِرنال دی تاریپھ کردے هواے کِها, 'اجِهی لڑکی مَےں کِدھرے نهیں وےکھی, اےڈی مِّٹھی پِآری, سُهِرد تے سُگھڑ لڑکی بھالِآں نهیں مِلدی۔ کوای کںم دِاُ جھٹ کر دےوےگی۔ هور اسچرج ِاه هَے کِ پِںڈوں باهر وی کِتے نهیں گای۔ چِّکڑ وِّچ کںول والی گّل اے۔

دُنیآں وِّچ کوای وِرلا هی بںدا سولاں آنے پُورن هُںدا هَے۔ کِسے وِّچ چار گُن وّدھ, کِسے وِّچ گھّٹ, تے ِاسے ترھاں اَوگُن بھی۔ هو سکدا هَے کِ بھاای کےسر سِںگھ وِچ بھی کوای دوس هووے, پر مُڑ مُڑ ِاس گّل دا ارمان لّگدا هَے کِ ساڈے سِّکھ اکھبار-نویس کِس مُّدے تے ِاکھلاکوں گِرے هواے ڈھںگ نال اُهناں اُتے چِّکڑ سُّٹ رهے هن۔