پنجابی محاورے۔

کومل نے مدن وِّچ کوای سریرک سُهّپن وی نهیں وےکھِآ سی, پر ِاس وِّچ کوای سّک نهیں کِ بڑی چھےتی چھےتی مدن اُس دے جیون تے چھا گِآ, کھاباں نالوں وی چھےتی چھےتی۔

تُوں ِاهو جِهیآں وادھُو گّلاں کر کے هی تے چھڑ چھےڑ دِںدا هَے۔ تَےنُوں ِاه گّل دّسن دی لوڑ کی سی ?

بابُو رام سرن نے اچلا نُوں کِها, 'مَےں بُڈھا آدمی هاں, سامی ِاکلِآں من وی نهیں لگدا, اےس لای دِل کیتا کِ جھُوٹھیآں مُوٹھیآں گّلاں گّپاں بنا کے پُّتری نُوں رتی گُّسے کر دِآں تاں کِ کُجھ سماں گّلاں وِّچ بیت جاوے : پر کی کراں, تُوں مےرے چھل نُوں تاڑ گای اےں۔

نال نال اُه آپنے بھرا دی دُکھاںت مَوت سُنا رهی سی تے نال نال اُس دیآں اّکھاں چھم چھم وس رهیآں سن۔

اُس نُوں بس اکھان اُّتے ےکین سی کِ رّب جدوں دےن تے آوے, چھّت پاڑ کے دےںدا هَے, سو اُس دے بھانے اےه سَو دا نوٹ, تے ِاه پںجاه رُپاے دی ترّکی چھّت پاڑ کے رّب بهُڑن والی گّل سی۔

منّ لِآ کھجانِآں تےرِآں تے, دےکھا بھاگ پرماتما لايا هَے, چھنک منک نے اّج ِاکبال تےرا, پھرسوں چُّک ارساں تے پُچايا هَے۔

اُس نال تُهاڈی بسر نهیں جانی; اُس تے سّتاں پّتناں دا پانی پیتا هويا هَے تے چھّٹِآ پھُوکِآ هويا هَے۔ تُهاڈے جِهے بُّدھُوآں دے پّلے اُس کی پانا هَے?

جِمیںدار دے اهِلکاراں دیآں آپنیآں بیویآں وی سن ; هورناں دیآں ماواں, بھَےناں اتے بیویآں وّل ڈںگراں واںگ مُوںه مار لَےںدے۔ سارے دا سارا ِالاکا چھّجاں تے چھاننیآں دا بھرِآ پِآ سی ۔ کوای کِسے نُوں مِهنا نهیں سی دے سکدا۔

ِاک دُپهِر, سّت سال دا هو کے بھاگ بھری دا بّچا مر گِآ۔ بّچے دے مّتھے تے جماںدرُو تَےسُول سی, بھاگ بھری نُوں پتا سی اُس نے نهیں بچ سکنا۔ اُس دی اّکھوں ِاک اّتھرُو نا کِرِآ پر بھاگ بھری دا پتی, بهادر, آپنے بّچے لای پھرِآداں کردا تے چھّج چھّج روںدا۔ 

رام دی راجسی چالاں دی دھاںک سُن کے, چںگے چںگِآں دے چھّکے چھُّٹدے سن۔

تُوں کِسے کںم لّگ; اَےوےں چھکا پاُوآ کردا پھِردا اےں۔

ساه جرا کرڑا هو کے بولِآ ۔ بھاگ بھری دَوڑ وّٹ چھّڈی ۔ نواب کھان ِاّک ادھ وےر ٹوکِآ, پر ساه هوراں نُوں لال پیلا هُںدا وےکھ چھهِ گِآ۔