پنجابی محاورے۔

سِرپھ گھر جھُّگے ای نهیں; سڑ بل کے کولے هو گاے۔ کِتنے جیون هن; سنے چاواں دے کھولے هو گاے۔

پتی هی هِںدُستانی ِاستری دا کّپڑا هَے ۔ اُس بِناں ِاس وِچاری دا جیون هرام هَے۔ کوای سُّکھ دا ساه ِاسدی کِسمت وِّچ نهیں هو سکدا۔

تُهانُوں کھان دا بڑا چسکا هَے, هر وےلے جیبھ لمکاای هی رّکھدے هو۔ کِسے وےلے کںم وّل دھِآن وی دِآ کرو۔

جتن کرن تے بھی سرلا توں ِاسدا کوای اُّتر نا سرِآ, اُس دی جیبھ نے ساتھ نا دِّتا۔

ترِںنجن دیآں کُڑیآں وِچ سُهنیآں دی کهانی وِچ رےسماں, جِمیںدار دی دھی تے وی چرچا هُںدی۔ نا اُهدے گج گج لںمے وال سن, نا اُهدیآں هِرنیآں واںگ نسِآایآں هوایآں اّکھاں سن, نا کوای بهُتی گوری سی پر جِهڑیآں کُڑیآں اُهنُوں کدے مِلیآں اُسدی وڈِآای کر کر اُنھاں دی جیبھ نا سُّکدی۔

مَےنُوں کوای جیبھ دا چسکا نهیں, کوای نسا امل نهیں, بس روٹی هی نسا هَے۔ ِاسے لای مَےں هور مجدُوراں دی ترھاں دُکھی نهیں هُںدا۔

اّج روٹی کھاںدِآں مےری جیبھ ٹُّکی گای, هُن وی درد هو رِها هَے۔

جے دھی پُّت بولے تاں آپ چُّپ هو رهیاے۔ تےریآں گّلاں نے ای تے اُهدی جیبھ کھُلواای اے, نهیں تے مجال کی سی اُسدی ساه وی کّڈھدی۔

جیبھ سںبھال کے رّکھنا تے نِکںمے نا بَےٹھنا, اُس دے دو اسُول سن جِنّاں اُس نُوں اسمان تے چاڑھ دِّتا۔

'نا چرکھا نا پُوںنی, جیبھ رّکھدی سلُونی مےری نُوںه دا تے ِاه چالا ای ۔ ِاهو هی کهِںدی هَے, هر وےلے کھاںدی هی رهاں تے کّکھ بھنّ کے دُوهرا نا کراں۔

اُه کای دِناں دا بیمار هَے۔ اّج اُس دی هالت بهُت کھراب هَے۔ اُس دی جیبھ اُّتری هوای هَے۔

جِس مُسیبت نے اُس لای جینا دُّبھر کر دِّتا; اُه سی ساری رات دا کنّ پاڑواں رَولا جےهڑا کای کاریگر اُس گدام وِّچ لاای رّکھدے سن۔