پنجابی محاورے۔

بهِ کے سوچ, ِاه بھُولنا مهِل تےرا, کِسے ڈھول دے پول تے کھڑا تاں نهیں۔

چنّو نے کپُورِآں توں آپنے سیری دی گھر والی چُوهڑی نُوں پرےر کے رُوپ کول گھّلِآ سی کِ سوےرے ساڈی کپاه دی واری هَے اتے اُه جرُور آ کے مِل جاوے ۔ رُوپ نے چُوهڑی دی سّکر گھيو نال سےوا کیتی اتے اُه چںگی روٹی کھا کے ڈھول هو گای سی۔ رُوپ سمجھدا سی, چنّو تاں مےرے گھر آ نهیں سکدی ۔ اُس دی بھےجی ساںجھن نُوں تاں کھُس کر دےواں۔

ِاه ِاّک سچاای هَے کِ جے نانک سِںگھ پَےدا نا هُںدا تد پںجابی دا ِاه گھاپا مےلنا بهُت اسںبھو سی۔ اج تے بھاوےں هور وی کای, کںول; نرُولا, اںمرِتا, پال, آد چںگے توں چںگے ناولاں دے ڈھواے لَے کے مات بھاسا پںجابی دے دربار وِچ, سج دھج نال کھڑوتے جاپدے هن پر تد نانک سِںگھ ِاّکلا سی, کّلر دا کںول سی۔

ِاه تے مےرے کوای چںگے کرماں دا پھل اے, جو مهاراج نے دُّکھاں دے مُوںهوں کّڈھن دا آپ ڈھو بنا دِّتا اے ۔ اُس دی بڑی کِرپا هَے۔

تڑکے تُرِآ کاپھلا, اُّٹھی باںگ درا ۔ کِسمت اّگوں بهُڑ کے دِّتا ڈھو ڈھُکا ۔ تُوں راه جاںدے دھِآن نُوں آپے لِآ وںگار, وےکھ سجاای وِلکدی پںگھر پِآ پِآر ۔

ساه جی ! تُهانُوں پتا اے پای سردار هوراں دے کھاندان دا بارے وِچ وّج بڑا اے, بھاوےں اسلوں ِانھاں ڈھےری کھا مُکا چھڈی اے ۔ ِانھاں دی مرجی اے کِ ِاه وِآه, بھاوےں اَوکھا هووے بھاوےں سَوکھا, گّج وّج کے هووے ۔ کِسے گّلوں پھِّک نا پاے تے پڑدا بنِآ رهے۔

نَوکر نے مالک نُوں کِها- بےهیآں سڑےایآں چّب کے ڈھِّڈ بھریںدا اے, پھےر وی تُهاڈا ڈھیںگا سِر اُّتے۔ (مےری تنکھاه دے ديو, مَےں ِاه نَوکری نهیں کرنی)۔

ساه جی, ِاس مُآملے وِّچ ڈھِّلے هو کَون بَےٹھے۔ کاکی جُآن اے تے اُس نُوں گھر بِٹھااُنا ٹھیک نهیں ۔ جے تُهانُوں ِاه ساک منجُور نهیں تاں هور ےتن کرو۔

مےرے سُورمے سےر دلےر ےودھے, پھڑ کے دُسمناں تُوںبے اُڈا دِںدے ۔ ڈھِّبری ٹَےٹ کر کے نمدا کس دےںدے, گِچی پھڑ کے دھَون بھوا دےںدے۔

جُآن پُّت دی مَوت تے ماں ڈھِّڈو ڈھِّڈ پِّٹ رهی سی۔

اُس نے ِانّا هسايا کِ ڈھِّڈیں پیڑاں پَے گایآں۔

اُه پِآر کی کردا هَے, دُوجے دے ڈھِّڈ وِّچ هی وڑ جاںدا هَے۔ اُس لای هر کُربانی کرن نُوں جی کردا هَے۔