پنجابی محاورے۔

ساںتی نِراُتساه جِهی هو گای, اُس دا کھِآل سی, کِ سرلا ِاس کهانی دیآں تاریپھاں دے پُلھ بنّھ دےوےگی۔

تُسیں وِرودھی پارٹی نُوں بھںڈ بھںڈ کے هجار آپنیآں تاریپھاں دے گیت گاای جااُ, پر دُنیآں تُهاڈے ِاس تماسے نُوں کھُوب سمجھدی هَے۔

اسیں بھاوےں چِّٹھی لِکھیاے بھاوےں نا; ساڈے اںدر هی تار وّجدی رهِںدی هَے۔

پاٹھ کردِآں کردِآں اُنھاں دی تار پربھُو-چرناں وِّچ بّجھ گای تے اُه سمادھی وِّچ لین هو گاے۔

پوستی دی وهُٹی ِاه گّلاں سُن کے بولی, ''کھٹااُ نے کھّٹ آںدی بھُّکھ تے نںگ, کُوںڈا دِاُ پوست ملے, تار دِّتا ِاس پوستی دی کھّٹی نے ۔"

کدے سارے بھرا ِاّک مُّٹھ سن, هُن تاں تار تار هواے پاے هن۔ ِاسے لای کار وِهار وی پِّچھے جا رِها هَے۔

تاں سُن چُّپ کرےںدے سااُو, کوای نا مُهوں الااے ۔ کےهڑا تاپ وِهاجھو آپو, وَےر نوےں سِر چااے۔

کھَےر ! کُجھ بھی هووے, پر اےنے تجربے نے مَےنُوں گھّٹو گھّٹ ِاتنا تاں دّس دِّتا هَے کِ ناول لِکھنا کِتنا اَوکھا کںم هَے۔ ِاس دے تانے پےٹے نُوں بِناں گھُںڈی مروڑی دے مُّڈھ توں چھےکڑ تّک اُننا, پاتراں دے کَےرَےکٹر ساںبھنے آد, ِاه ساریآں گّلاں نِروِگھنتا نال نِبھا-هُنیآں ٹھّٹھاں مکھَول نهیں۔

هُن اُه دُکانداری دے کںم وِّچ تاک هو گِآ هَے تے کدے کسر نهیں کھااےگا۔

پھرک بھاوےں ت, بھ دا هی هَے پر ارتھاں وِّچ تے بهُت پھرک پَے جاںدا هَے۔

جدوں اپھسر اُسنُوں کِسے بےایمانی لای کهے تاں اُه تڑِںگ هو جاںدا هَے تے گّل نهیں منّدا۔

ِاهو جِهے دو تڑاکے هور لّگ گاے تے پھسل تِآر سمجھو۔