پنجابی محاورے۔

پُورن چںد دی هالت دھرم چںد توں گُّجھی نا رهی ۔ اُه آپنے سهُرے دی سان سَوکت نُوں اپنااُن لای کاهلا هی نهیں, ترلو مّچھی هو رِها هَے, ِاس گّل نُوں وی دھرم چںد بھاںپ گِآ۔

ساری ترّٹی چَوڑ تے تُوں هی کیتی هَے ! جے تُوں نا آاُںدا تاں کںم چںگا بھلا بنِآ پِآ سی۔ تےری آپ هُدری گّل نے کںم وِگاڑ دِّتا۔

جِهڑی تُهمت اُس تے لّگ گای هَے, ِاه لّتھنی اسںبھو هَے, بھاوےں اُه نِردوس هی هووے تے ِاس دے سبُوت لای تپدے کڑاه وِّچ هّتھ پا دےوے۔

"ِاه بڑا اّج مُوںه وِّچ گھُںگنیآں پاای بَےٹھا اے ۔" بھولا سِںگھ کمپاجیٹر نے نول کِسور وّل تنےڑا سُّٹِآ, "اّگے تاں مُوںه وِّچ جبان نهیں سُ ٹِکدی هُںدی تے وےکھو نا گںڈِآ, تّکی سُ جرا ۔ دھرم نال, جِّکن کُّکڑی اںڈِآں تے بَےٹھی هُںدی اے ۔"

پڑھاای وِّچ تن من مارنا پَےںدا هَے۔ ِاه بّچِآں دی کھےڈ نهیں, جو هر کوای کر سکے۔

مالتی جی, ساڈے بھاگ دا ستارا چمکےگا-جرُور چمکےگا۔ ساڈی دُنیآں سورگی بن جااےگی-ساڈے هجاراں دُکھی ویر کھُسهالی دی جِںدگی ڈھُوںڈ لَےنگے تے اُنھاں دی سےوا وِچ اسیں دووےں آپنے تن, من نال جُّٹ جاواںگے۔

مجدُور بھراوو, مَےنُوں لَےکچر دےنے نهیں آاُںدے ۔ مَےں ِاّک بےپڑھِآ بںدا واں ۔ پر اَےس وےلے جِهڑی مےرے تن نُوں لّگی هوای اے اُه تُهانُوں دّسنا اےں ۔ سںکر نے کیه کھُنامی کیتی سی ۔ اُهنے تُهاڈے دُکھ رواے سن, هور کیه کیتا سی ۔ کِسے نُوں مںدا نهیں سُو بولِآ۔ مالک اُس نِمانے دے بدو بدی وَےر پَے گاے۔ اُس نُوں پھڑ کے کَےدکھانے گھّل دِّتا۔

گھبرااُن دی کوای لوڑ نهیں, تُسیں رُپےا تار دِاُ۔ تِنّ دے تھاں چھی هجار دے دِاُ۔ چھی ناں منّے تاں دس دے دِاُ, پر اَےهو جِهے مِّتر نُوں تّتی وا نا لّگن دِاُ۔

اُس دی کومل جِهی دِلڑی—جِس نے کدے اّج تّک تّتی پھُوک نهیں سی سهاری, آپنے پِآرے پِتا دا ِاه ڈرااُنا بھوِس سُن کے کںب اُٹھی—سهِم اُٹھی-پانی 'چوں کّڈھ وگاهی مّچھی واںگ پےچ تاب کھان لّگی ۔
 

اُه گّلاں گّلاں وِّچ هی آپ توں تتاری بنّھ گِآ تے سانُوں اُّتھے پھسا گِآ۔ ماجھی کھلاسی چار گھںٹِآں مگروں هوای۔

روےل نے جُںمے نُوں چیر پڑاں تے رهِن والی چُڑےل دی کهانی سُناای۔ کهانی سُنکے جُںمے نے کِها, 'روےلِآ, ےارا اّج تے چیر پڑا تے جاساں هی جاساں ۔" اکھیر اُه پّکے ِارادے نال اُّٹھ کھڑوتا۔ “اُاے بهِ کے گّل تے کر لَے ناوُو-سارے نِآ پُّترا, اُںج هی تّتا هويا پِآ اے۔"

"سرلو, نی سرلو ! تّت بھڑّتیاے, پوتڑے دھونی اےں کِ سمادھی لاای بَےٹھی اےں ? اَوترِآں دیاے, کِاُں تُوں هّڈ هرام هُںدی جانی اےں دِنو دِن ?”