پنجابی محاورے۔

اسیں تے جی ِاهو جِهے آدمی توں دُور هی نّسدے هاں۔ ساڈا واه پِآ هَے نا, ڈاڈھے هّتھ لّگے هن۔

ِاه مُسیبت کھڑی هوای وےکھ کے مَےں تے بِلکُل گھبرا گِآ ساں۔ پر آپنے کاکے نُوں بڑی دُور دی سُجھی سی۔ اُه جھٹ وجیر نُوں جا مِلِآ تے کںم هو گِآ۔

اّگے اُنھاں نُوں مےرا لِهاج سی, هُن اُنھاں مَےنُوں پِںڈوں ِااُں کّڈھ چھّڈِآ اے جِوےں چُوهڑا کّڈھ سِّٹیدا اے۔ هُن اُنھاں جِهڑے دُلّتے مارنے نے, اُه مَےتھوں جھّلے نهیں جانے۔

وِدھوا نُوں گھر وِّچ هر کوای دُرے دُرے تے دھتکار کردا هَے, ِاس ترھاں اُس دا جیون پوٹا پوٹا دُکھی کر دِّتا جاںدا هَے۔

اُس نے بتھےرے سوهِلے سُنااے, پر اسیں جرا نا کُسکے; کسُور جو ساڈا سی ; بس اسیں دُںم دبا کے اُتھوں دَوڑے۔

پِںڈاں دے سِّکھاں نے لںگر کیتا پر اُتھوں دے مُسلمان اُنھاں دا لںگر چھکن نا آاے, جِهڑا اّگے همےسا چھکدے سن, بابے نے اُنھاں نُوں کای سُنےهے گھّلے پر اُه نا آاے اکھیر مُسلماناں نے ِاک آدمی (موڈھی) نُوں بھےجِآ تاں اُس نے جا کے کِها کِ اّگوں توں اسیں تُهاڈے نال نهیں کھايا کراںگے کِاُںک ساڈے مَولوی (جو باهروں آيا هَے) نے ِاه گّل ِاسلام دے اُلٹ دّسی هَے, تاں بابا اُس نال مَولوی پاس چلا گِآ تے اُس نُوں کهِن لّگا, بھرا پِںڈ سُکھی پِآ وسدا سی بھراواں وِّچ دُپھےڑ پا چّلِآ هَےں?

سُبھواں نے آپنی سّس دی بدسلُوکی دی سکاِات سهُرے پاس کردِآں کِها-بھاایآ جی ! (سّس ولوں) مےرے ماپِآں نُوں گالھاں, رات دِنے, تے مےرے بھرا نُوں وی ۔
سّس نے کِها—نی جھُوٹھیاے, چھٹالن ! دُپهِرے دیوا بالنے ! نی تَےنُوں کدوں گالھ کّڈھی اے, نی تےرے تے سبر پَے جااے, نِهّک بولنی, دوش لااُنی اے مےرے تے۔

تُسیں ٹھیک پھرماںدے هو کِ کھرچ گھّٹ کرو, پر دُنیآں رّکھنی رّب نُوں راجی کرن نالوں وی اَوکھی هَے۔

"تَےنُوں نهیں تے هور کِس نُوں (کُجھ هُںدا جاںدا هَے) ? تُوں تے بِلکُل ای دُنّ وّٹا بندا جانا اےں دِنوں دِن۔ گّل کیه اے ?"

جو هونا سی سو هو گِآ جی, هُن تے دُّدھ وِّچ میںگنا پااُن والی گّل اے ; هُن چُپ کر رهو ; ِاسے وِّچ هی هُن تُهاڈا لابھ هَے, بول کے هور بھںڈی پااُگے۔

اّج کّلھ دُّدھ وِّچ نھاتا کوای وی نهیں۔ بس اُّنی ِاّکی دا هی پھرک هَے۔ کِسے نُوں مَوکا مِل گِآ اُس نے دا لا لِآ, کوای مَوکے دی اُڈیک وِّچ هی سماں ٹپا جاںدے هن۔

ِاس واری آپنی پھسل واه واه سوهنی جںمی هَے ; هُن تے دُّدھ وی پِآ کھلا هَے۔ بھگوان ِاس نُوں توڑ چاڑے۔