پنجابی محاورے۔

آ ویر ! چھےتی آ راه تّک تّک کے بھَےن دیآں اّکھیآں وی پّک رهیآں نے۔ اُّڈ اُّڈ کاواں, تَےنُوں گھِاُ دی چُوری پاواں, دّس مےرا ویر آاُںدا اے ? اُّڈ اُّڈ مےرے بھرا نُوں کهو چھےتی آوے ۔ بھرا دیآں چھُّٹیآں تے هوایآں هوایآں نے۔

ِاه مُںڈا بڑا سرارتی هَے, راه جاںدِآں نال لڑدا هَے, پر آپنے گھر دے لاگے هی۔

گولی مار کے اُس نے سںدُوک وِّچ راه کر دِّتا۔

اُهدی (وِدھوا دھی) وّلوں کی موچنا اے ? چار دِن رهِ کے سهُرے چلی جااُو, جِهڑا کُڑیآں دا هار اے۔

ِاه تے راه سِر دی گّل هوای جی۔ پهِلی واری سگن تے پااُنا هويا۔

ِاس اپھسر دی تبدیلی مگروں مےرا راه ساپھ هو جااےگا۔ پھِر مےری ترّکی وِّچ کوای اَوکڑ نهیں رهِنی۔

پر ِاس روگ دا ِالاج ? ِالاج اَوکھا جرُور هَے, پر اسںبھو نهیں ۔ بھارت دے پردھان-مںتری نهِرُو تے پردھان راجِںدر پرساد, جو راتاں جاگ جاگ کے ِاهناں اُلجھناں دا هّل لّبھدے رهِںدے هن تے مُّٹھاں میٹ میٹ دںد پیه پیه دےس دے اںدرُونی دُسمناں دیآں کالیآں کرتُوتاں اُّتے کھِجھدے رهِںدے هن, جے جرا کُ دِل کرڑا کر لَےن تاں سارے کارج راس آ سکدے هن۔

جدوں پوٹھوهار دے لوکاں نے جِمیںدار نُوں درِآ تے پُل بنان لای کِها تاں ات کرودھ وِچ جِمیںدار نے اُس پںچاِات نُوں ڈاںٹِآ اتے شےرے نُوں ِاسارا کیتا کِ اُنھاں دا ےوگ ِالاج کر داے۔ جِمیںدار دے اهِلکار اُهدیآں رمجاں سمجھدے سن۔ سےرا وی اُنھاں وِچوں ِاک سی۔

هاکِم—بڑا کٹھور هَےں سامُو ! تُوں بںدِآں اُّتے ترس نهیں کردا, رّب تےرے اُّتے کِوےں ترس کرےگا ?
سامُو- نِّج کرے مےرے اُّتے ترس ۔ مَےنُوں ڈر کاهدا اے ? مَےں کِهڑے ماںه پُّٹے نے رّب دے۔

مَےں بڑا کھُس آں۔ سامُو نُوں وگی رّب دی مار تے ِاهنُوں ٹُّکر کھان نُوں نا جُڑے۔ ِاهنے تے مَےنُوں بھُّکھِآں مار چھّڈِآ سی۔

ِاهو تے ساڈے مُلکھ نُوں رّب دی مار اے ۔ رتا کُ ِاتپھاک هون لّگدا اے تے کوای نا کوای نواں بکھےڑا آ پَےںدا هَے۔

ِانھاں وِچارِآں نے بڑے کرڑے دِن وےکھے هن تے بتےریآں سُّکھاں سُّکھیآں هن۔ سُکر هَے, هُن رّب دی سںبھال وِچ هن۔