پنجابی محاورے۔

کهے بھَےڑے ِاه جمانے آ گاے, جے پُّتر ای ماں پِاُ دے ساهمنے هون لّگے۔ اسیں کاهنُوں کدی اےهو جهیآں گّلاں وےکھیآں سُنیآں سی۔ ِاه گّلاں ساڈے وےکھے سُنے وِّچ نهیں سن آایآں۔

جِس دِن دی اُس نُوں چںگی جگھا مِلی هَے نال دے آںڈھی گُآںڈھی وےکھ نهیں سُکھااُںدے۔

ِاه ساریآں گّلاں سوچن توں ِاهی سِّدھ هُںدا هَے کِ رّب بھی اّکھیآں والا هَے, تے اُسے نے سبھ تھاواں وےکھ چاکھ کے هی اّکھاں لای ےوگ تھاں لّبھی هَے۔ هور کاریگری وےکھو کِ دو کھڈوهلنِآں جِهاں وِچ اّکھاں اےداں پھس کے آایآں هن, جِوےں گھُمانی وِچ ویڈا۔ ِاهناں دی راکھی لای پلک دا پردا تے چھوٹے چھوٹے والاں دی تِّکھی جِهی ناڑ بنا رّکھی هَے۔

مےری سّس تے هَے گریبنی, پر نِرملا نے سارے ڈھّک ڈھّک لاے نے۔ وےکھ کے بھُّکھ لهِںدی اے۔ هر پاسِاُں گُناں دی گُتھلی اے۔

مَےں تُهاڈی گّل وی سمجھنا آں, پر ساهمنے وےکھ کے مّکھی نِگلی نهیں جاںدی۔ مَےں ساهمنے جُلم وےکھ کے چُّپ کر رهاں, تاں دھرِگ مےرا جیاُنا۔

ِاه کںم کی هَے جو تُوں اُس دے پِّچھے وِلُوں وِلُوں کردا پھِردا هَےں۔ هِںمت کر تے ترلے نا کّڈھ۔

مَےں ِاس مںتر دا وِرد کرنا چاهُںدا هاں۔ وےکھیاے کی سکتی پَےدا هُںدی هَے۔

سںگت وِّچ وِتکرا کرن دا کوای متلب نایں۔ جِس نے اّگے بهِنا هَے, پهِلوں آوے۔

جگت وِّچ مَوت نے تاں مگروں لهِنا هی نهیں تے پِآرِآں دے وِچھوڑے سدا تاجے هن۔ سو ِاه اُپدےس تے دارُو سدیو وِچھوڑے کُٹھِآں دے کںم آون والے هن۔

ماای وِدھوا نُوں ماںدی پاس لَے گای تے کِها, ِاه اناتھ تریمت وِدھوا هو گای هَے, آپ دے چرناں وِّچ پتی مِلن دی بھاونا رّکھ کے نںگی پَےریں تُر کے آای هَے۔ جِاُں جانوں کِرپا کرو۔ وِچھڑی کُوںج نُوں ِاّک وار دیدارے کرا دِاُ۔

مَےنُوں گُّسا تے بڑا آيا پر سریکا سی, کی کهِںدا۔ مَےں وِّچے وِّچ پی گِآ۔

ساه جی ساری گّل تے تُساں سُن لای اے- وِچلی گّل ِاه هَے کِ سانُوں رُپےے دی لوڑ هَے اےس وےلے۔ تُسیں کِرپا کرو۔