پنجابی محاورے۔

وےکھن نُوں تے اُه موٹا نجر آاُںدا هَے پر وِّچ کُجھ نهیں رِها; تاکت نهیں ۔

تُوں جے وِّچ هووےں کھڑا, اکل سِکھااُن والا, جںمِآ کَون هَے پھِر, لُوتیآں لااُن والا, تُوں هے پر هوِااَو جو لوک لُّک ستااُن والا ; تےری لاای نُوں اُٹھے کَون بُجھااُن والا : آ ! اجے وکت های, وِگڑی بنا لَے آ کے, کھوٹے کھرِآں دی تُوں هے لاج بچا لَے آ کے۔

انںت رام جی تُهانُوں رُپاے دی لوڑ اے ; مَےں هاجر کردا هاں بھاوےں هُن تیک تُسیں مےرے وِرودھی رهے هو پر ِاس کرتّو نال مَےں وِگڑی هوای بنا لَےنی اے ; اسیں هُن توں مِّتر هو جاواںگے۔

جدوں دا مَےں گّڈی وِّچوں آپنا بِسترا گںوايا هَے, مےرے کنّ هو گاے هن۔ هُن مَےں سامان دا وِساه نهیں کھاںدا تے گّڈی وِّچ سَوںدا وی نهیں۔

کھَےر ! ِاک بُڈھڑی جِهی نے آ کے اُه سُولاں والا بِسترا چُّک دِّتا, تے هور وِچھا دِّتا۔ بکھسیس سِںگھ اُس اُّتے بهِ تاں گِآ, پر سّپ واںگ وِّچو وِّچ وِّس گھولدا رِها۔ اُه سکُول وِّچ جماتیآں نال چںگا مکھَول کر کروا لَےںدا سی, پر ِاّتھے بول نهیں سی سکدا۔ بَےٹھدِآں سار هی کُڑیآں دی ِاّک دھاڑ آ دُآلے هوای۔

پرماں نںد—بھاایآ جی ! مَےں ِاّک گّل کرنا واں تُهاڈے نال, جے منّو تے ۔ کدوں دی مےرے من وِّچ رڑکدی اے۔
بِرجُو ساه-منّن والی هواُو تے کِاُں نا۔
پرما نںد- هّچھا, بھلا جے کوای واوی' ٹےڈھی مُوںهوں نِکل جااے, تاں بُرا نا منّنا۔

"واهر آ پهُںچی جے, هُسِآر رهِنا لوکو" هور کای آواجاں باهروں سُناای دِّتیآں, تے ِاّک هور آواج آای-"بُوٹے ساه ! بُوها چںگی ترھاں بںد رّکھنا اںدروں۔ پھِکر نا کرنا, سارا پِںڈ تُهاڈی راکھی لای ڈٹِآ کھڑا اے۔ اّلا چاهِآ تاں تُهاڈا وال وِںگا نهیں هون دِآںگے۔"

اُس نے کِسے نُوں کی چھّڈنا هَے; اُه تاں وال بّدھی کَوڈی مارن سِّکھِآ هَے۔ پَےسا چھوٹ نهیں کر سکدا۔

بھاای ساڈے وال تُهاڈے پَےراں هےٹھ نے, اسیں تُهاڈے اّگے سِر چُّکن جوگے نهیں, اّگے جو هويا سو هويا پر هُن سانُوں موياں نُوں نا تپا۔

تُوں پڑھ گِآ اےں چار اّکھر, تے تَےنُوں آ گایآں نے گّلاں, مَےں تےرے وارے آ سکنا آں ?

بد-سکل ‘سُدھا' دے ٹاکرے وِّچ 'کُسم' نِری پُوری چںد کھںڈ دی پُتلی هون کرکے تے اُه سارے ٹّبر نُوں پِآری لّگدی سی۔ جِاُں هی کوای کُسم نُوں کُّچھڑ لَےںدا کِ اُس دے سُهّپن دیآں واراں گاایآں جان لّگدیآں۔

کھبرے کیه هو گِآ اے اُس نُوں, دِناں وِّچ پیتی گای اے جِکن۔ اّگے آاُںدی سی تاں هّسدی گُٹکدی تے کھّپ پاںدی کِتے وارا نهیں سی لَےن دےںدی, پر هُن توں اَےاُں هو گای اے جِکن مُوںه وِّچ جبان ای نهیں سُو رهی۔