پنجابی محاورے۔

سِّکھ بهادر هُںدے هن, لڑاای وِّچ ِاه سدا ودھ ودھ کے هّتھ وِکھااُںدے هن۔

ڈاکٹر نے اُس دے ِالاج وِّچ کوای کسر نا رّکھی, پر اُه وِچاری ڈاکٹر نُوں پُورا پِآر کردی هوای بھی اتے دِل وِّچ ڈاکٹر لای سردھا ستِکار رّکھدی هوای بھی ڈاکٹر دے جیون لای ِاک گُںجھل بنی رهی ۔ ڈاکٹر دے گھر دے جیون دا دُّکھ کِسے نُوں وّدھ گھّٹ هی پتا سی, نا هی لوکاں نُوں ِاس نال کوای کھاس واستا سی۔ ِاتھوں تک کِ جمنا تے کاںتا بھی ِاهو سمجھدیآں سن کِ ِاهناں دا جیون بڑا سُکھی هَے۔

ساه سارے وّتر واه گِآ, هَولی هَولی گّلیں کّتھیں لا کے لےٹ لُوٹ کے نواب کھان نُوں ڈھاای سَو تے لَے اپڑِآ۔

مےری سّس هر وےلے مَےنُوں وڈھُوں وڈھُوں کردی رهِںدی هَے تے مَےں اُس توں پُر پُر دُکھی هاں ?

سِر سُآه پا ِاهو جهی وّڈت تے اپھسری دے۔ ِاهناں تاں نِرا هِّک تے هّتھ رّکھِآ هويا اے۔ سارِآں نُوں تاں وّڈھُو ٹُکُو کردے رهِںدے نے۔

تُسیں هر وےلے اُسنُوں وّڈھُو کھااُوں کِاُں کردے رهِںدے هو۔ تُساں دوهاں دے کھان لای بتھےرا هَے۔

دھی نے پِتا نُوں کِها- مےرا سهُرے جان نُوں وّڈھِآں رُوه نهیں کردی, اُّتھے مےرے باب اُه هُںدی اے; هر وےلے مِهنے تاهنے, بول کبول۔

جنانی نے رجاای لاهی تے سُّتی هوای جُآن دھی وِکھا کے آکھِآ,-مےلِآ ! ساڈا سبھ کُجھ سُّٹ کے لَے تاں چّلِآ اےں, پر ِاهدا اگلے مهینے وِآه هونا اےں تے جو کُجھ جوڑِآ سی, اُه تُوں لُّٹ کے لَے چّلِآ اےں ۔ وِآه کاهدے نال هووےگا ? جبان دے چھّڈی اے ۔ جے داج نا دِّتا, تاں اُںنج نّک وّڈھِآ جاِاگا ۔ جے وِآه نا کیتا, تاں دُنیآ وّڈھ وّڈھ کے کھاِاگی ۔ تُوں هی دّس کیکن وِآه هووےگا۔

گریب گُربا تے اّج کھرچیلیآں رسماں دی بںدس منّ لاے پر وّڈیآں وّڈیآں پّگاں تے اُّچِآں اُّچِآں نّکاں والے دِن چڑھن توں پهِلاں پِںڈاں کّڈھ آاُن۔

اَےهو جےهیآں پھُلاهُنیآں دے دے کے ساه هوراں جّٹ دی چوٹی اکاس نال لا دِّتی۔ تے اُه وڈِآای دے نسے نال انّھا هو گِآ۔

مَےنُوں سبھ کُجھ ملُوم اے, تےرے بھا دی بُری هُںدی هَے۔ تےرا بڑا جِگرا اے, تےرا بڑا هَوسلا هَے, مےرے ورگی تھوڑ-وِّتی تاں کُجھ دا کُجھ کر لَےںدی۔

ِاهو جِهے تے نِّت نِّت پاے مرن۔ اُسدا سارا باگ پروار کھِڑِآ هويا هَے۔ ریجھاں نال پُّتر پوترِآں نے اُس نُوں وّڈا کیتا۔