پنجابی محاورے۔

ساباس ! شُوٹ وّٹ کے جا تے چِّٹھی پا آ۔

جوگی هونا سکھت هَے, سمجھ نا هو مگرُور, سُولی اُّتے کھےڈنا جَےسے ساه منسُور۔

اّج دے جمانے وِّچ روجانا اکھبار نُوں چلااُنا نِری پُوری اُسترِآں دی مالا تے سُولاں دی سےج هَے۔ کھِآل کرو کِ بِلکُل بےسرو سامانی دی هالت وِّچ اےڈی وّڈی جِںمےواری سِر تے چُّکنا کِنّا مُسکل هَے۔

کی هو گِآ اے اُهنُوں ? اجے پرسوں تاں مَےں اُهنُوں چںگی بھلی وےکھِآ سی۔ دُآ وی آپے اُّٹھ کے پی لای ساسُو, هُن پھےر کیه سُول وڑ گِآ سُو ? 
 

ِاّدھر کُجھ دِناں توں اُسے جھںگی بابت سِّکھاں تے مُسلماناں وِّچ کھِّچوتانی سُرُو هو رهی سی تے ڈھانیآں بنا بنا کے لوکی گھُسر مُسر کر رهے سن۔ هُںدِآں هُںدِآں ماملا مجهبی سُورت پھڑ گِآ۔

سں: ۱۸۴۹ ای: وِّچ اںگرےجی سرکار نے ِاس دےس نُوں هِںد دے نال رلا لیتا۔ پھےر سمےں نے پلٹا کھادھا: اںگرےجی سُورج چڑھِآ۔ نگر نگر وِّچ وِّدِآ دا چرچا پھَےلِآ۔

سُبھدا دی سّس نے کِها- نی تُوں اجے چرکھا نهیں چُّکِآ ? اُّتوں رات هون آای اے ; چَوںکے دی سار نهیں سی لَےنی, سُورج اُتوں گھرون لّگا اے۔ وےکھو ! نی تےرے گااُنے مُّکدے نهیں, جو هر وےلو رُوں رُوں چھوهی رکھنی اےں; اُّٹھ تے چُّک چرکھا۔

مَےں آپنے پتی نُوں اںگُوٹھی دِّتی سی نِسانی, تے مَےنُوں ےکین اے پای بھاوےں سُورج اَےدھر دا اُّدھر هو جاوے, اُه کدے اںگُوٹھی نُوں هّتھوں نا لاهُنگے۔

اَوڑک سںمت ۱۸۰۴ وِّچ اهِمد ساه ابدالی کںدھار بلکھ, سِںدھ, کابل, کسمیر اُّتے چڑھ آيا۔ سارے دےس وِّچ هپھڑا-دپھڑی پَے گای۔ ِاه سماں سِںگھاں نُوں بهُت سُوت آيا۔ اُهناں نے سےکھُوپُرے توں لَے کے نَوسهرے تے پھگواڑے تّک دُسٹاں نُوں چںگیآں سجاواں دِّتیآں, تے پںتھ دے وَےریآں نُوں چُن چُن کے سودھِآ۔
 

جِهڑے ویر دی بھَےن مُٹِآر وِدھوا, بھابی سُوهے ساوے کیکر لا لاےگی ?

سامُو ساه نے جّسو دی مںگنی لای گِردھاری ساه نال سُر مےلی۔ جّسو نُوں پتا لّگا تے اُهدا جی سڑ گِآ اےس گّلوں۔ ِاه سُوه اساں وی کّڈھ لای پای جّسو دا رُکھ کِّدھر اے۔

ِاه هو سکدا هَے کِ کوای جگت وِّچ جگت دی کھُدگرجی دی مرےادا توں ِاک گھر وّکھرے نمُونے دا هووے, پر ِاه آم ورتارا نهیں هَے۔ ِاک هور گّل وی هَے کِ ِاک دھارمِک سُدا بھی هُںدا هَے, ساِاد ِانھاں نُوں اُه سُدا هی هووے۔