پنجابی محاورے۔

سامُو جُوٹھ دی کی گّل کردے اُں۔ اُه تے سکے پِاُ توں نهیں پَےسا چھّڈن والا۔ کایآں دے جھُّگے چَوڑ کیتے سامُو نے۔ جِس کِسے وی اُهدے نال هّتھ بھےڑِآ اے, سُّکا نهیں بچِآ۔ دا لّگے تے سمُولچا ای نِگل جاںدا اے۔

چايا ِاّک جُآن نے, مُںڈے نُوں سُّکا, وِّچ پتالی کھّڈ دے سِر پرنے واهِآ۔

ِاّک دِن جِمیںدار نے سراب پیتی, اُس نُوں ِاس ترھاں لّگے جِوےں پےٹ جکڑِآ گِآ سی۔ کوای چیج اُس نُوں نا پچدی۔ هر روج هےٹھاں هی هےٹھاں بهِںدا جاںدا۔ کڑی ورگا اُهدا سریر سُّک سُّک کے تیلا هو گِآ سی۔ 

سوےر توں مَےں ِاه لےکھ لِکھن وِّچ لّگا پِآ هاں تُوں ِاه کهِ کے کِ پِچھلے سال ِاه ِامتِهان وِّچ آ چُّکا تے هُن نهیں آ سکدا, مےری کیتی کراای تے سُهاگا پھےر دِّتا اے۔

آاُ نی سایاُ, رل مِل کے سُهاگ گااُ; مےری دھی دا وِآه هَے۔

مےری وهُٹی بڑے سکھت سُبھا دی سی۔ سوےرے سرگھی وےلے جا کے نَوکر نُوں اُٹھا دِںدی, 'وے مُوجُو ! اُّٹھدا کِاُں نهیں ? وےکھ دِن چڑھن لّگَے۔ سُّسری واںگ سُّتا پِاَے, رںڈی رِها!' وِچارا جے جرا دےر کردا تاں اُه چیکن لّگ جاںدی۔

کی کاںگرسی دےس بھگتاں بارے کوای وی سوچ سکدا سی کِ اُه وی ِاس ترھاں لوبھ لهِر وِّچ رُڑھ کے آپنیآں کُربانیآں اُّتے سُآه دا بُّک دھُوڑ دےنگے ?

رِسوت دے کےس وِّچ اُس دی بتھےری سُآه اُّڈی هَے ; هُن اُه اّکھ اُّتے کرکے وےکھن جوگا نهیں رِها۔

بِناں کِسے دواای ِالاج دے اُس نے تڑپ تڑپ کے سُآس دے دِّتے۔

پںج رُپاے هی مںگے هن, کوای تےری جان تے نهیں مںگ لای جو ِانّی سیڑھ وّٹ لای اُو۔

بھاگ بھری دے پتی نُوں جِمیںدار نے مروا دِّتا سی۔ اّج پھِر بھاگ بھری آپنے گواچے پُّت نُوں اُهدے گھر لّبھن لای گای۔ اُس نے اُّتھے جا کے چیکنا سُرُو کر دِّتا “کُتھے وے مَےںڈھا
لال ? اُس کی کوای جرتھ آای, اُس کی کُسے کُجھ آکھِآ, اُس پاسے کُسَے اّکھ پرتی کَے تّکِآ, مَےں اُسنے سیرمےں چھِکی لَےساں, اُسنا جن بچا گھانی هوای کے رهِسی'۔

کِسے سینے 'چ پُّت دی مَوت دا چھےک هَے, کِسے دِل 'چ دھی گای دا داگ۔