پنجابی محاورے۔

هر واری اُوسا دے مُوںهوں 'ماسٹر' سبد نال 'مےرا' وِسےسن سُن سُن کے دھرم چںد دے سینے وِّچ سُولاں چُّبھن لّگیآں۔ آپنی آدت انُسار کِسے دا آپنے نالوں وّدھ آدر هُںدا اُه سهار نهیں سی سکدا۔ 

اسیں لُولے لںگڑے نهیں هاں کِ کِسے دی مُتھاجی کریاے۔ جد تیک ساڈیآں باهواں وِّچ بل هَے- جد تیک ساڈے سینِآں وِّچ انکھ دا پِّتا هَے, اسیں آپنے آپ نُوں کِسے دا گُلام نهیں منّ سکدے۔

ِاس وِآه دے اسر نال کای تےج ترار جباناں نے دںداں توں باهریآں هو کے اّگ دا میںه ورھااُنا چاهِآ, کایآں کلماں دے سینے پاٹ گاے تے اُهناں وِّچوں سُدھارک مجمُوناں دا تُوپھان اُمڈِآ, پر چاںدی دی ِاّکو واچھڑ نے سبھ جوس ٹھںڈھے کر دِّتے۔

دےس پِآر دی کِنّی تڑپ سی اُس دے اںدر ! موهِنی ! جے کدے تُوں وےکھدی تاں ِاهو کهِںدی کِ پیڑ نال کِس ترھاں سینا وِنّھِآ پِآ سی۔"

پُّتر دے وِچھوڑے نے ماپِآں دا سینا داگو-داگ کر دِّتا۔

تےریآں نِّت دیآں بولیآں نے تاں مےرا سینا ساڑ سُّٹِآ هَے۔

بتھےریآں مِنّتاں کر تھّکے هاں پر اُه تاں ِاه گّل منّن دا ناں نهیں لَےںدا۔ کی پتا کِسے هور دی سیٹی تے چڑھ گِآ هَے?

کھُسوںت نے پُورن سِںگھ دے گوڈے اُّتے بَےٹھِآں بَےٹھِآں پےساب کر دِّتا سی تے نرِںدر سِںگھ ِاس توں بڑا سیکھ پا هو رِها سی۔ پُورن سِںگھ هّسدا کهِن لّگا "نرِںدر سِںهاں کیه مّت ماری گای اے, اسیں جِمیںدار دِن رات گُوںه گُدڑ وِّچ رهِںدے هاں, ِاه تاں سُگات سُو۔"

گُردُآرِآں دے سُدھار هِّت جِنھاں ڈاںگاں دی مار کھادھی : مُّکھوں سی تیک نهیں اُچاری; تِناں سچِآرِآں پِآرِآں دی کماای دا دھِآن دھر کے بولو جی واهِگُرُو ۔

وےکھ لِآ نی تےرا گِراں, پرکھ لِآ نی تےرا گِراں, جِّتھے ویر ویراں نُوں کھاںدے, سِروں مار دھُّپے سُّٹ جاںدے۔

نالے ساه چھُڈا لِآ نالے سکا بھرا, دُسمن دّکھن ٹُر گِآ ٹل گای سِروں بلا۔

ماں نے سارا هال رااُ ساهب نُوں دّسِآ۔ اُنھاں نُوں وی سِروں سّٹ پَے گای۔ گُّسے وِّچ اُنھاں پتنی نُوں آکھِآ, کِ اُنھاں دا جی کردا سی, پربھا نُوں درِآ وِّچ ڈوب دِّتا جااے۔