پنجابی محاورے۔

بَےںک دے لےکھے دی پڑتال لای سرکاری اپھسر مُکّرر هن, ِاس لای وی کھترا نهیں کِ کوای هّتھ لا جااےگا۔

اُس دی نُوںه تے چنّ دی ٹُکڑی اے, هّتھ لاياں مَےلی هُںدی هَے۔

ترِںجھن دیآں کای کُڑیآں کهِںدیآں کِ ڈھےرو کول کوای جادُو سی۔ پھُولاں ِاه گّل نا منّدی ۔ ستوں کهِںدی, "آپے منّسی کُودھرے جے هتھ لگی گاے سُو" جِس ترھاں مَےں سُوهاں دی پری دی کبر نُوں نهیں سی منّدی جدوں سُوهاں وِّچ هڑھ آيا تے سارے لوک پری دی کبر تے وّٹے سُّٹن تے مَےں هّسدی رهاں۔ پھِر اُّتھے ِاّک آجڑن (پری) آای تے مَےنُوں درِآ توں پار کر گای, پھِر الوپ هو گای۔ اُس توں بااد کِنّے دِن بےهوسی هُںدی رهی۔ تے هُن مَےں هر پُورنماسی سُوهاں دی پری دی کبر تے ِاّک پّتھر رّکھدی هاں۔

مَےنُوں پتا لّگ گِآ هَے کِ تُهاڈا ِاه سارا کار وِهار ٹھّگی هَے۔ ِاّک واری تے تُساڈے مَےنُوں چںگے هّتھ لّگے هن; پر روج روج تے مَےں نهیں نا پھس سکدا ۔

نِردوس لوکاں دے کتلےآم کارن ساسک دے آپنے هّتھ لهُو وِّچ لِّبڑ گاے۔

کرتارے دے مامے نے اُس توں چوری کُجھ رُپایاے لَےنے کر لاے سن ۔ مُںڈے نُوں ساک هون دی آس کوای نهیں سی۔ گھر چوکھی برکت والا نهیں سی۔ کرتارے دے ناںه نُّکر کرن دے باوجُود اُس دے مامے نے مُںڈے دے هّتھ رُپایآ رّکھ دِّتا سی۔

پاڑھے دی وهُٹی دے لےکھ سدا سڑے هی رهِںدے نے۔ جے پاس هو جااے تاں هور تھاں هّتھ ماردا هَے, جے پھےلھ هو جااے تاں اُںنج بھُّکھ نںگ رهِ جاںدی اے۔

کاکے تے جَےلو دی واستو وِّچ ِاه پوجیسن سی کِ جِس نال رُوپ دی لّگدی هُںدی, اُه اُنھاں دے دُسمن اتے جِس نال سُلاه هو جاںدی, اُه دوست ۔ رُوپ اتے جِاُونے دے هّتھ مِلااے گاے ۔ هّتھ مِلااُںدِآں هی اُنھاں دے چِهرِآں توں بھی پرسنّ مُسکراهٹ سی ۔

بےهوس مالتی نُوں اںتم وار دےکھ کے سِپاهیآں دے اّگے لّگ تُرِآ ۔ بھیڑ وی مگروں تُری, پر سِپاهیآں دے چھاںٹِآں دی کاڑ کاڑ نال کُجھ دُور جا کے کھِںڈ پُںڈ گای۔ آںڈھی گُآںڈھی هّتھ ملدے رهِ گاے ۔

سامُو جُوٹھ دی کی گّل کردے اَو ۔ اُه تے سکے پِاُ توں نهیں پَےسا چھّڈن والا ۔ کایآں دے جھُّگے چَوڑ کیتے سامُو نے ۔ جِس کِسے وی اُهدے نال هّتھ بھےڑِآ اے, سُّکا نهیں بچِآ ۔ دا لّگے تے سمُولچا ای نِگل جاںدا اے ۔

کِسمت نال ِاه سماں آيا هَے ۔ سُکر ! هَے تُوں وی هّتھ بھرنا کیتا هَے۔

رام دے نَوکر هر سمےں اُسدا هُکم منّن لای هّتھ بنّھی کھڑھے رهِںدے هن۔