پنجابی محاورے۔

جے برهسپت تےرے پّکھ چ نا هُںدا, تاں کوای بھاری گھٹنا هونی سی, چھنِّچھر وِگھن پااُںدا چلا آيا اے ڈھاای ورھِآں توں۔ تد تُوں ڈِّگی وی سَےں, پر رّب هّتھ دے کے رّکھ گِآ۔

دو پِآلے ِاّک سیکھ توں ونج لِآ تُوں ساه, اَےسا وِچھِآ هّتھ تے پل نا کرو وِساه۔

هّد هو گای, مجدُور بھان لِآاُن لای گِآ, بهُڑِآ هی نهیں۔ اُه پّترا واچ گِآ اے, هّتھ تے هّتھ مار کے نّس گِآ هَے۔

کاںگرسیآں دی دِماگی دسا دا نمُونا ساڈے ساهمنے آ گِآ هَے۔ اُنھاں دی نیات پرگٹ هو گای هَے ۔ هُن جے پرِتھی سِهُں وجیری توں هٹايا وی جاِاگا تاں سِرپھ ِاس لای کِ اجے ساڈے وِّچ هِّلن جُّلن دی سکتی کاِام هَے, جِس نُوں مُکان اُّتے کاںگرس نے لّک بّدھا هويا هَے, تے ساڈے دِل-هارے بھرا ِاس گّل وِّچ کاںگرس دا هّتھ-ٹھوکا بن رهے هن۔ اساں تاں هر هالت وِّچ پںتھک سکتی کاِام رّکھنی هَے تے ودھانی هَے۔

جِمیںدار دا پُّتر نواب همےسا سراب وِّچ گّٹ رهِںدا تے ناچ, گانے والیآں جنانیآں نُوں سهِراں توں مںگواںدا تے جو کُجھ اُه مُوںهوں مںگدیآں اُنھاں نُوں دےںدا۔ جِمیںدار بیمار سی۔ اُس نُوں ِاںج لگدا جِوےں بارس دے پانی واںگ جاِاداد رُڑھ رهی هَے تے اُس توں پِّچھوں نواب دے هّتھ ٹھُوٹھا هووےگا۔

سّساں نُوںهاں توں اَوکھے توں اَوکھا تے وِّتوں باهرا کںم لَےںدیآں نے,پر کھان نُوں دےںدیآں دے هّتھ ٹُّٹدے نے۔ ِانّی سکھتی گھُمِآر کھوتِآں نال وی نهیں کردا۔

جے بھُّل بھُلےکھے کدے اوِناس نے مالتی دی گّل بات چھےڑی وی تاں سیلا هّتھ جھاڑ کے مگر پَے جاںدی, تُهاڈے ماں پِاُ نے ساری اُمر بیبی دا گھر بھرِآ تاں هَے۔ اجے کوای کسر باکی هَے, جدوں اُه تُهاڈے لای کُجھ وی نهیں چھّڈ گاے۔

مَےں بتھےرے هّتھ جوڑے پر اُس تے کوای اسر نا هويا تے اُس نے تھانے رِپورٹ کر دِّتی۔

جدوں دے اُس نے وجیر نال هّتھ گںڈھے هن کِسے نال سِّدھے مُوںه گّل نهیں کردا۔ 

آاُ جی, کِوےں ? اّج تاں هّتھ گرم لگدا اے۔ کوای سامی پھس گای ? دّسو کِهڑی بوتل دےواں۔

سِآنا بںدا اُه هَے جِهڑا سماں پچھان کے تُرے۔ هُںدے سُںدے هّتھ کھُّلھا رّکھو پر تںگی وےلے سںکوچ نال ٹُرے ۔

ِاس گّل وِّچ بھگوان سِںگھ دا هی بھلا هَے۔ جِاُں جِاُں اُه کهانیآں لِکھےگا, هّتھ کھُّلھ جااےگا, چار پَےسے وی آاُن لّگ پَےنگے۔