پنجابی محاورے۔

اےنا هی سُکر کرن کِ جان بچ گای, نهیں تے جِس ترھاں اُس دے هواای جهاج اُّتے گولیآں ورھن لّگیآں سن, جے کاِادے آجم جا کے نا روکدے تاں نهِرُو دی کِتے هّڈی پسلی نهیں سی لّبھنی۔

جِاُں جِاُں اُه دھان تے پُوجا دا پَےسا کھاںدا گِآ; اُس دِآں هّڈاں وِّچ پانی پَےںدا گِآ۔ بّس سارا دِن وِهلا رهِنا تے چںگا چوکھا کھانا ; کںم دا کِس نُوں کھِآل رهِنا سی ۔ هُن اُس توں بِلکُل هی کُجھ نهیں هو سکدا۔

نسے نے اُسدے هّڈاں نُوں روگ لا دِّتا هَے۔

گّلاں کر لَےنیآں تاں سَوکھیآں نے پر پتا اُهنُوں هی لّگدا اے, جِهدے هّڈ ورتے۔

اُه سمجھدار بڑا هَے۔ جِس کںم نُوں هّتھ پاںدا هَے, چںگا کر لَےںدا هَے۔ پر اپھسوس تے ِاه هَے کِ اُه کںم کردا هی بڑا گھّٹ هَے۔ هّڈ رّکھ هَے۔

بےبے نے آن کے گھر سوٹا لَے کے مےرے هّڈ بھنّ سُّٹے۔

بیبی دھی, کںم کرن دا کوای ڈر نهیں۔ هّڈ پَےر کھُّلھدے نے۔ تےرے جِّڈیآں دھیآں وّڈے وّڈے ٹّبر ساںبھدیآں نے۔

هّڈ نے هِّلن آپنے کِسمت نُوں روںدے, جھُّگیآں بھردے هِںمتی, جا اگھاں کھلوںدے۔

هُن تُوں ساری اُمر هّڈ گوڈے رگڑےںگا۔ سراب دی ورتوں نال تےرا سارا اںدرلا ڈھاںچا کھوکھلا هو گِآ هَے, اُدوں تَےنُوں منھا کردے هُںدے ساں پر تُوں ِاّک نهیں سی سُندا۔

مےرے کِاُں هّڈ کھان لّگا هويا هَےں۔ هُن رُپاے لَے لاے نے ; جاه, جا کے مَوجاں کر۔

آپنی دھی مَےں ِاس هالت وِّچ وےکھ رهی هاں ; ِاس وِّچ تے سالا کِسے هّڈ-کّپ وَےری دی جاای وی نا هووے۔ ِاه سُهاگن هَے پر ِاس دا هال تاں وِدھوا نالوں بھَےڑا بنِآ هويا هَے۔

کَوڑی- کِهڑی گّلوں تُوں تھّک گای سوهل رانی ! کِهڑا هل واهِآ ای تے کِهڑی کهی ماری اُو! پکھںڈاں پِّٹی اُّٹھ تاں, چّکی پیه دے چُّپ کر کے, نهیں تے مار مار کے هّڈ سُجا داُوںگی۔ سردا- هّڈ سُجا دے ماں بھاوےں جانوں مار سُّٹ ; مےرے کولوں چّکی نهیں پیه هُںدی اّج, مےرے هّتھاں نُوں چھالے پاے هواے نے۔