پنجابی محاورے۔

سامُو کِسے دی نهیں سُنن والا, بڑا سِرڑی اے تے اُںنج وی بُلااُ تے اّگوں هِچھِآ هويا پَےںدا اے۔

اُس بّچے دی مَوت تے سارا پِںڈ هِّکو هِّک پِّٹ رِها سی۔

اُس نے سبھ توں پهِلاں ِاه کھبر کارکھانے دے مجدُوراں نُوں آ کے سُناای۔ اُس نے سںکر دی گرِپھتاری کھُد وےکھی سی۔ کھاس کرکے جد اُس نے "مالتی" دی وارتا سُناای تاں مجدُوراں دیآں هِّکاں پاٹن لّگیآں۔

جے تُسیں سِّدھے هّتھیں بھاایوالی کر کے ِاه کںم کرن نُوں تِآر نهیں تاں مَےں هِّک دے جور کراواںگا۔ تُسیں جاندے هی هو, تھانےدار مےرا لںگوٹیآ هَے۔

پتا نهیں گھر دے نَوکر نے ِاه چوری کیتی هَے جاں نهیں, پر هِّک دا دھّکا کرکے ِانھاں نے اُس دے سِروں کّڈھ لای هَے۔ ڈر مارے اُس نے چار سَو رُپِآ دے دِّتا هَے۔

"مَےں کی کِسے نُوں مُوںه 'چ پا لَےںدا هاں, جِهڑا تَےنُوں نهیں تھِاُںدا۔ مےرا تاں کِسے نُوں وےکھن نُوں جی ای نهیں کردا۔" "رّب وی سالا بھرِآں نُوں بھردا اے۔ تَےنُوں وےکھن دی کی لوڑ اے, جدوں تَےنُوں وےکھن والے بتھےرے نے۔"
''پھےر کیه لوهڑا آ گِآ, جے کوای وےکھ لَےںدا اَے تاں ?” "اَواے ساڈی هِّک توں دی سّپ لںگھ جاںدا اے, ِاه آکھدا اے کی لوهڑا آ گِآ۔"

دُنیآں بڑی بے-نِآج, ڈاڈھی کَےری تے بے-لِهاج هَے۔ جے ِاس وِّچ آپنا مُّل پُآاُنا هَے تاں ِاس دی هِّک اُّتے چڑھ بهِن دا وسیلا تے جِگرا کرنا پوےگا۔

سِر سُآه پا ِاهو جِهی اپھسری دے۔ ِاهناں تاں نِرا هِّک تے هّتھ رّکھِآ هويا اے۔

تُوں بےسک هِّک تانی جور لا لَے, ِاه کںم تےرا نهیں بننا۔

مَےں تے سادھارن اُس نال گّل کیتی کِ اُس دے نِّکے پُّتر نے ساڈے بّچے نُوں مارِآ هَے پر اُه ِاه نا سهار سکِآ تے هِّک ڈھاکاں ڈاهُن لّگا۔

سںتی دے مالک هُکمے نے پِچھلی اُمر وِّچ پردےسوں آ کے وِآه کروايا سی۔ جد اُه گّبھرُو سی اتے رات دِن هِّک ڈاه کے کںم کردا سی اُدوں اُس نُوں کِسے ساک نهیں کیتا سی۔

ِانھاں پےںڈُوآں دے چّج کوای ترس والے نے جو سرکار ِانھاں تے ترس کرے۔ ِاه تاں هِّک کّڈھ کے تے مُّکے وّٹ کے سرکار نُوں للکاردے نے۔