پنجابی محاورے۔

جے کاِادے آجم جا کے نا روکدے تاں نهِرُو دی کِتے هّڈی پسلی نهیں سی لّبھنی, تے اُه جِنھاں وّڈِآں آپنے هِماِاتیآں نُوں نال لَے ٹُرِآ سی-ابدُل گپھار تے ڈاکٹر کھان نُوں, اُنھاں دی وی مالاکںد وِّچ چٹنی هو جانی سی, جو کاِادے آجم هوریں وِّچ پَے کے سمّسِآ هّل نا کروا دےںدے۔

مدھُوبالا دے اںدر جے اجے وی کُجھ ساه سّت باکی سی تاں پتی دیآں اموڑ آدتاں نے اُس نُوں وی چّٹ لِآ۔ اُس دا جی چھےکڑ اُس گنّے ورگا هو گِآ, جِس دا رس نِچوڑ کے ِاّک پاسے سُّٹ دِّتا گِآ هووے۔

اّگے دس گھںٹے مِهنت کر کے سُّکے گںڈے مِلدے سن, تے هُن بَےٹھِآں بِٹھاياں چوپڑے هواے پھُلکے مِل جانے هواے ۔ اُنھاں نُوں کی چّٹی پای اے کںم کرن دی ? چںدا جمھاں کرن والے سلامت رهِن۔

رام تے سام دا پهِلوانی وِّچ کی مُکابلا هَے ۔ رام اُس نُوں ِاک پلکارے وِّچ چّڈے گاٹے کر سکدا هَے۔

ِاه کهِںدا هويا اُه اُس دیآں گّلاں نُوں چپےڑاں نال گھڑن لّگا- “پھِّٹے مُوںه تےری اَوکات دے کںمبکھتا ۔ تےرے لای بس ِاهو چُوهڑِآں چمِآراں والے کںم رهِ گاے نے ? ڈُّب مر چّپنی وِّچ نّک ڈوب کے۔"

بھراوا ! مںگ چھّڈ دِّتی تے پھےر جیاُنا ای کاهدا هويا ? چّپنی وِّچ پانی پا کے ڈُّب نهیں مریدا ? مردا نا کردا تے تُسیں ای دّسو کھاں, مَےں تُهاڈے ساهمنے اّکھاں کرن جوگا ساں۔

بس, بس ! تُوں سانُوں جںمِآ هَے کِ اساں تَےنُوں جںمِآ هَے۔ تےرا مُوںه بهُت کھُّلھ گِآ هَے تے هر گّلے چپڑ چپڑ کرن لّگ جاںدا هَےں۔

مَےنُوں تےری ساری کھاندانی دا پتا هَے ; کی چباں ساڑن لّگ پِآ هَےں۔

ِاس دی اّکھ وِّچ کوای نُکس نهیں۔ دھُّپ وِّچ پھِرن کر کے لالی آ گای هَے۔ اّکھاں نُوں چبھولے چاڑھو۔ ٹھیک هو جانگیآں۔

ِاه گّل کهِن دی دےر سی کِ اُه چمک اُّٹھِآ تے مےرے گل پَے گِآ۔

سمےں نُوں هی کوای وا وگ گای هَے۔ هر مُںڈا ِاهو چاهُںدا هَے کِ اُس نُوں کُڑی پهِلاں وِکھا دِاُ۔ چمڑے کھریددے نے لوکیں۔

ساه جی, مےرا پُّتر تُهاڈی نَوکری چھّڈ کے تُر گِآ اے ۔ مَےنُوں پتا ديو, اُه هَے کِّتھے, مَےں جا کے اُهدی چمڑی اُدھےڑاں تے کنّوں پھڑ کے تُهاڈے کول لِآواں۔