پنجابی محاورے۔

سُبھّداں دی سّس نے کِها—نی ! تُوں اجے چرکھا نهیں چُّکِآ ? اُّتوں رات هون آای اے ; چَوںکے چُّلھے دی سار نهیں سی لَےنی ? سُورج اُّتوں گھرون لّگا اے ۔ وےکھو ! نی تےرے گااُنے مُّکدے نهیں, جو هر وےلے رُوں نُوں چھوهی رّکھنی اے', اُّٹھ تے چُّک چرکھا۔

ِاّتھے بهُت چر چر نا کر, پَےسے دے کے تُردا هو ; مَےں هور ِاّک دھےلا وی نهیں دےنا۔

پِّچھے جےهے کُلوںت دی دھی آای سی, مَےں سوچِآ پهِلی وار گھر آای سی۔ مَےں دو رُپاے تے ِاّک پھراک دے دِّتی۔ جے ناں دےںدی تاں اُںج سریکے وِّچ چرچا هُںدی۔

کَوڑی—ِاهدی تارے توڑنی دی گّل سُندے هو, ِاه تے گھڑی نُوں کهِ دےوےگی پای مَےں ِاهنُوں مارِآ اے۔
سبھداں-تے ِاه جھُوٹھ اے ماں جی ! مَےں نهیں کهِںدی, سوٹے کولوں پُّچھو بھاایآ جی ۔
کَوڑی--لاَو وےکھو ! وےکھو !! هاِا تَےنُوں چرج آ جااے, اُهیاُ گّل کیتی اُ ! سّچ مُّچ ای کهِ دِّتا ای۔

سانُوں آپنے ماتا-پِتا دے چرن دھو کے پینے چاهیدے هن۔

استیپھا مَےں دے چُّکِآ هاں۔ ِامتِهان کھتم هُںدِآں هی تُهاڈی سےوا وِّچ هاجر هو کے آپنے آپ نُوں تُهاڈے چرناں تے سُّٹ دِآںگا۔ تُسیں جِس کںم لای وی چاهوگے ِاس سریر نُوں ورت لَےنا۔

کَوڑی- سُنا بیبا ! ماں راجی اُ, پِاُ راجی اُں, تُوں تگڑا اےں ?
پرمانںد- جی هاں ۔ تُهاڈے چرناں دے پرتاپ نال سبھ راجی نے۔

ساڈی تُهاڈے نال بسر نهیں آ سکدی; تُساں سّتاں پّتناں دا پانی پیتا هويا, سانُوں کوای گّل نا آاُںدی هوای, تُساں گّل گّل وِّچ سانُوں چرا کّڈھنا هويا۔

کںم واه واه رِڑھ پِآ سی, پر اُس بدنیت نے چلدی گّڈی وِّچ آن روڑا اٹکايا هَے کِ جی, تُهاڈے پاس لاایسَےںس نهیں۔

چڑے چڑںدے وّڈے سُورمے بھُایں نایں دے ساںای۔

کھاس کرکے جد دھرم چںد نے اںمرِتسروں واپس مُڑ کے اُس نُوں ِاه تسّلی دِواای هَے کِ اُس نے لالا دےو راج نُوں وسیات بدلن لای وی کِسے هّد تّک رجامںد کر لِآ هَے تاں پُورن چںد دا ڈھهِںدا دِل, ِاّک واری پھےر چڑھدی کلا وِّچ آ گِآ هَے۔

جدوں مَوکِآ آ بنے کِ رجا منّنی هَے, تد سُرت اُسے سُکھ وِّچ چڑھدی کلا وِّچ رهے تے جو سِر آ بنی هَے اُس تے کهو, ‘تےری رجا’۔