پنجابی محاورے۔

جِنھاں نُوں مَےں تےری سَوںپنی کر چلِآ واں, تَےنُوں پھُّلاں نال تول کے رّکھنگے ۔ کیه هويا جے گریب نے, دِل تاں دوهاں دے بادساه نے۔

پتی دی مَوت تے اُس دے کیرنے سُن کے سارِآں دا دِل بھر آيا تے لوک جارے جار رون لّگ پاے۔

ڈبل روٹی واںگ پھُّلِآ هويا اُس دا چِهرا, ٹھوڈی هےٹھ ڈھِلکِآ هويا ماس دا لوتھڑا, کواڑی پاسوں کھریدِآ هويا لںما تے بے-مےچ اُس دا کوٹ, جِس دا رںگ ِانّ بِنّ اُس دے چےهرے تے هّتھاں نال مِلدا سی, وےکھ وےکھ کے ماسٹر مدن دا دِل جِوےں بھڑتھا هی هوای جاںدا سی۔

هُن توں تھوڑا چِر پهِلاں لوکاں دے دِلاں توں لَے کے چِهرِآں تّک اُّتوں جِهڑی کھُسی جھُلھ جھُلھ پَے رهی سی, اُس دے تھاں هُن ِاّک سهِمااُو تے بےرّس جِها کھوکھلاپن هر پاسے ورت رِها دِکھاای دےن لّگا ۔ کُجھ بے-بھروسگی جِهی دے بھاواں نے کایآں دے دِل بھارے بھارے کر دِّتے۔

اُس دیآں مِّٹھیآں مِّٹھیآں گّلاں سُن کے مےرا دِل بھِّج گِآ تے مَےں اُس دے نےڑے هونا سُرُو کر دِّتا۔ اُه نےڑتا وّدھدی وّدھدی ساڈے سدیوی سںبںدھ وِّچ بدل گای۔

ڈاکٹر نے سّتر ورھے کںوارِآں, لوک سےوا وِّچ لا دِّتے سن۔ هُن جِںدگی دیآں ساماں سِر اُّتے سن۔ سےوا نال تے ریجھ چںگی لاهی, پر کِسے ساتھ لای دِل اجے بھُّکھا سی۔

اُس دا دِل چاهِآ کِ بالٹی لَے کے هُنے نلکے وّل دَوڑ جاوے۔ پر جد اُس نے وےکھِآ کِ بِناں بالٹی چُّکن توں هی لّتاں کںب رهیآں سن, تاں دِل مسوس کے رهِ گای۔

جوڑیآں تاں سّچ مُّچ اُه هی هن جِّتھے دِل مِلے هن, باکی تاں سبھ نرڑ هی هن۔

اںدر جا کے اُس نے ڈِّٹھا, اُس نے مالتی دا دِل مُّٹھ وِّچ لَے آںدا ۔ بلدےو مِّٹھی نیںد وِّچ اُّچے اُّچے ساه لَے رِها سی, پر مالتی دا رات والا وِچھااُنا تهِ کر کے کنّی تے رّکھِآ هويا سی۔

دےوی دی آواج بڑی سُریلی تے بریک سی۔ جِس وےلے اُه بھجن گااُںدی هُںدی سی تاں سروتِآں دے دِل بِلکُل موم هو جاںدے سن۔

مُںدری ِاک اجُوبا هی سی ۔ سسی دی نجر وی ِاسے اُّتے گّڈی هوای سی, مدن نے وی اُس نُوں تّکِآ, پر ِاس وےلے جِس اسر وِچ اُس دا دِل رںگِآ هويا سی, اُس هالت وِچ مُںدری نالوں بهُتی پڑچول اُه مُںدری دے مالک دی هی کرن ڈِها هويا سی۔

جو کںم کرو, دِل لا کے کرو۔ نهیں تے کںم بوجھل هو جاںدا هَے۔