پنجابی محاورے۔

جدوں اُه گھر پُّجا تاں اُسنے گھر دی هالت دےکھی۔ سارا گھر اُّجڑِآ پِآ سی۔ ِاه وےکھ کے اُس دیآں اّکھاں وِّچ لالی اُّتر آای۔

ماواں آپنے بّچِآں نُوں اّکھاں وِّچ وسا کے رّکھدیآں هن۔

اچانک هی جگت سِںگھ نے آ کے اُس نُوں ِاّک اجےهی بھِآنک کھبر سُناای, جِس نُوں سُن کے اُسدیآں اّکھاں وِّچوں چِنگاں پھُّٹن لّگیآں۔

مَےں آپدا بڑا دھنّوادی هاں کِ تُسیں ِاه گّل منّدے هو۔ مےرا وی کِسے دیآں اّکھاں وِّچوں ڈِّگ جان دا ِاه پهِلا تجربا هَے۔ کی تُهانُوں ِاس گّل دا گِآن هَے کِ مےرا گھااُ وی بڑا ڈُوںگھا هَے ?

اُه ماملے بارے جاندے هواے وی اّکھیاُں اُهلے کر رِها سی۔

جدوں کےدار بابُو نے سُرےس نال آپنی لڑکی نُوں واپس آاُںدِآں وےکھِآ تاں اُس نے بڑی کاهلی نال پُّچھِآ, “مهِںدر (جواای) کِّتھے هَے ?” تاں سُرےس نے کِها, "مهِںدر تاں آ نهیں سکِآ ۔" ِاه سُن کے کےدار بابُو دیآں اّکھیآں اّگے هنےرا آ گِآ تے کُجھ دےر تّک اُنھاں ول سّک دی نجر نال وےکھدا رِها۔

مهِںدر نے مُوںه بھُآ کے اچلا ول وےکھِآ۔ اُنھاں اّکھیآں چار هُںدِآں هی نیویں پا لای۔

بسںت سِںگھا, تُوں اّکھیآں ناں بھر تے ناں بھولے دے مرن دا اَےڈا گم کر۔ مرنا سبھ نے هَے۔

ماں آپنے پُّتر نُوں اّکھوں اَوهلے کرن لای تِآر نهیں سی۔

جدوں مےری مںمی بارے گُآںڈھن مےرے دادی جی نُوں بھڑکااُن لّگی تاں مَےں کِها کِ اّگ تے تےل نا پااُ, مےرے دادی جی پهِلاں هی مےری مںمی نال لڑدے رهِںدے هن۔

ِاس وِآه دے اسر نال کای تےج ترار جباناں نے دںداں توں باهریآں هو کے اّگ دا میںه ورھااُنا چاهِآ, کایآں دے سینے پاٹ گاے تے اُهناں وِّچوں سُدھارک مجمُوناں دا تُوپھان اُمڈِآ, پر چاںدی دی ِاّکو واچھڑ نے سبھ دے جوس ٹھںڈھے کر دِّتے۔

اّج کّلھ تاں هرےک چیج اّگ دے بھاا هو گای هَے۔