پنجابی محاورے۔

پریتما-نهیں, تُوں آپنی تنکھاه وِچوں بھی کجھ نهیں کھرید سکےںگی۔ اُه تےری تنکھاه نُوں بھی آپنی تنکھاه سمجھِآ کرےگا, تے سِکاِات کرِآ کرےگا کِ تُوں اُس نُوں ٹھیک تریکے نال کھرچ نهیں کردی۔ ِاه مرد تاں ساڈے جےب کھرچ اُّتے بھی نجری رّکھدے هن, کِتے اسیں کوای گلا کھراب کرن والی مٹھِآای نا لَے لایاے, جاں اّگ لّگ جان والیآں چُوڑیآں نا چڑھا لایاے۔

بھرا, تےرے آاُن نال مَےں راجی وی هو گای تے کھُس وی باکی تے مَےں جانا جاں مےرا رام جانے ۔ بس, ن جیاُںدِآں وِّچ ن موياں وِّچ ۔
 

جو بھی اپھسر آںدا هَے, اُه اُس نُوں اَےسا نّتھ لَےںدا هَے کِ اُسے دا هی هو کے رهِ جاںدا هَے۔

جد اچانک هی ِاس دے پِآر دا نواں ماتر اُس دے ساهمنے آاُںدا هَے تاں اُسا 'پتی-پِآر' دی بھُّکھ نُوں مِٹان لای 'ویر پِآر' نُوں اپنااُنا سُرُو کر دےںدی هَے تے جِاُں جِاُں پتی-پِآر دا سوما سُّکدا گِآ, تِاُں تِاُں ویر-پِآر دی ندی اُمڈدی آای۔

سانُوں سمےں دی نبج پچھان کے کںم کرنا چاهیدا هَے ۔

مےرے سُرمے سےر دلےر ےودھے, پھڑ کے دُسمنا تُوںبے اُّڈا دےںدے۔ ڈھِّبری ٹَےٹ کر کے نمدا کسے دےںدے, گِّچی پھڑ کے دھَون بھوا دےںدے۔

اُس دی اَےسی نمدا بُّدھ هَے کِ سَو واری گّل سمجھااُن تے اُهنُوں سمجھ نهیں پَےںدی۔ پتا نهیں اُه ِامتِهان وِّچوں کِوےں پاس هووےگا۔

بڑا هنےر اے بھای آدمی رںڈا هووے تاں بھاوےں دس وِآه کرے, جے کوای گریب اںنجانی کُڑی کِسمت دی ماری وِدھوا هو جاوے تاں ساری اُمر دا نرک بھوگے۔ ِاه کوای ِانساپھ نهیں, ِاه جُلم اے۔

نرداں هوایآں پُّٹھیآں تھّپڑ چَوڑ چُپّٹ, آسپھ سکے بھرا نے ماری گُّجھی سّٹ۔

ِاس وِّچ تُهاڈا کوای کسُور نهیں۔ مےرے هی لےکھ سڑے هواے نے نِکرمن دے۔ جدوں وی روٹی رّج کے کھان لّگنے آں, تُهانُوں کوای نا کوای نواں اُچھےل کُّد پَےںدا اے۔

پرےم پںگھُوڑِآں وِّچ تُوں پلی اےں, اّج پر هور پروار وِّچ چلی اےں ۔ پںدھ هو ساهمنے نوےں سںسار دا, کھےلھ هَے سُرُو تلوار دی دھار دا۔

مَےں تے هالی تیک اںب نوےں کر کے هی نهیں وےکھے۔ جدوں لِآواںگے, پهِلے گُردُآرے بھےٹا کراںگے تے پھِر آپ رّکھاںگے۔