پنجابی محاورے۔

کپاه تُهاڈی ِاّک واری وادھُو پانی لَے چُّکی هَے تے لهِ لهِ پای کردی هَے, دساں دِناں وِّچ ِاس دا کُجھ نهیں وِگڑناں تے مِرچاں دا دساں دِناں وِّچ پھّکا نهیں رهِنا۔

جد تھال بّچے نُوں, آ چھاتی لاںدے, سبھ پھٹ تھکےوےں دے سیتے جاںدے۔

جاپانی نےتا بھاوےں بھُّل جان پر جنتا دے دِل دِماگ وِچوں دُوجی وّڈی لڑاای تے هیرو سیما دی دُرگھٹنا کّڈھنا اسںبھو هَے, اُه پھّٹ اجِهے هن جِهڑے سدا هرے رهِنگے۔

مَےنُوں بھُّکھ تے تےه نے مار سُٹِآ, چںگی کیتی اے پھٹکڑی پھُّل مےری۔

اُه پھرک لااُنوں تاں آپنے پِاُ نال وی نهیں ٹلدا۔ اُس دی تولی چیج کدے پُوری نهیں نِکلےگی نالے سبھ توں مهِںگا دےوےگا۔

ِاس ٹوکرے وِّچوں بهُت سارے اںب تے لّگے هواے هی نِکلے هن; تھوڑھے هی چںگے تے کھان ےوگ هن۔

هُن گّل نُوں پھےر نا چھےڑیں۔ مَےں اُس نُوں منا لِآ اے ۔ گّل رتا ٹِکا کے کرِآ کر, اَےوےں پھڑاه سوٹا کّڈھ ماردا اےں۔

اکھیر اُه کِسے اجےهے گرجمںد دی بھال کرن لّگے, جےهڑا هِںگ لّگے ن پھّٹکڑی تے رںگ چوکھا هو جا, انُسار مُپھت مُپھتی جاں تھوڑی توں تھوڑھی تنکھاه تے کںم کرے تے پھاتھی دے پھڑکن واںگ کِتے جا وی نا سکے۔

بهادر نے سُّتِآں سُّتِآں سُپھنے وِّچ وےکھِآ کِ اُهدے دھڑ دے ٹُکڑے ٹُکڑے هواے پاے هن تے چیڑ دی گُوںد نال اُه اُنھاں نُوں جوڑ رِها هَے۔ تےلی تےلی بهادر, سهِمِآ هويا اُّٹھِآ۔ اُس دے ساتھی اواجاں مار مار پھاوے هو گاے سن۔ بهادر نُوں آپنے آپ تے اتِاںت گُّسا آيا تے اُه کںم نُوں جُن گِآ۔

سبںدھی مواے پرانی نُوں سسکار کے اُس دی دےه نُوں وِدا کر آاے هن, وِدھوا ِاستری وی دڑ وّٹی آپنے پتی دی ےاد وِّچ ِاک کھُںجے بَےٹھی هُن پھِّس پای هَے تے هَولے هَولے بُسک رهی هَے۔

جدوں موتی لال تُر جاںدا هَے تے سارا پِںڈ سُکر کردا هَے; نهیں تے ِاه پِںڈ وِّچ پھِّٹیآں دا پھَےٹ کوای نا کوای پھساد هی پواای رّکھدا هَے۔ ِاّدھروں چا اُّدھر لا, ِاهو ِاهدا کںم هَے۔

وِدھوا نے جدوں دےکھِآ کِ ِاّتھے مےرا ست دھرم لُّٹِآ جاوےگا تاں اُس نے اُّتھوں نِکلنا هی چںگا سمجھِآ تے اُه ِاک بُّڈھی مُسلمانی نُوں مِلی۔ پهِلاں تاں اُه پھُٹ پھُٹ کے روای, پھےر آپنی ساری وِّتھِآ سُناای-ماای مَےں دےکھ لِآ هَے, اےتھے مےرا ِاس وےلے کوای نهیں تُوں هی ِاس وےلے رّب ترسی کر, مَےنُوں اےتھوں کّڈھ, مَےں ٹُّکر مںگ کھاواںگی۔