پنجابی محاورے۔

مَےنُوں ِاس چیج دی لوڑ نهیں پر لَے کے چھّڈنی هَے, مُکابلے تے اُس نُوں جِّتن نهیں دےنا, سگوں لّت هےٹھوں کّڈھنا هَے۔

بچن نے پٹواری نُوں کِها—تُسیں چاهُںدے اَو کِ سرکار دی لوڑ اُّتے رهوے, کِسان دی نهیں ۔ تد هی ساڈی لّت کھِّچن ڈهے اَو۔

اُدوں تُوں لّت نهیں سَےں لاںدا, آکھدا سَےں جے ِاه (وهُٹی) ِاّتھے رهی تے مَےں کھُوه وِّچ چھال مار کے مراںگا ۔ لَے هُن هور بھی کِدھرے نهیں ڈھُکا تے اُتھوں وی جُّتیآں کھا آيا ای۔

اسیں آپنے دُسمناں وّلوں سُلاه لای پےس کیتیآں جلیل کرن والیآں سرتاں نُوں لّت مار دِّتی ۔

سارا دِن تُر-تُر کے ِاّک تھاں بهِںدِآں هوياں مَےں کِها, هُن تاں مےریآں لّتاں وِّچ سِّکا بھر گِآ هَے۔ هُن مَےتھوں نهیں تُر هُںدا۔

ِاه نِّکا جِها مُںڈا کھےڈ وِّچ بڑا تےج ای ۔ پتا هی نهیں لّگدا تے لّتیں پَے جاںدا هَے۔ ساه پان والے نُوں اُّتھے هی رّکھدا هَے۔

اُه جِمیں تے ڈِّگ پِآ اتے اُس دا سریر تے کّپڑے مِّٹی نال لّتھ پّتھ هو گاے۔

پرںتُو راِا سَوک ! مَےں پھکیرنی لُوٹھی گای, لپےٹ وِّچ آ گای, چلاک چِت-چور دی۔

جِمیںدار نُوں هُن ِاتنی چھےتی سراب چڑھ جاںدی, کای واری اُهدے هّتھ وی کںبن لگ پَےںدے تے اُهدے چارے چاٹڑے جِمیںدار دی ِاه کمجوری جاندے سن۔ اُهدے کهِر توں بچن لای اکسر اُس نُوں گّلیں لاای رّکھدے۔ آپس وِچ ٹھّٹھا مکھَول کردے تے کدی کدی جِمیںدار نُوں وی لپےٹ وِّچ لَے لَےںدے۔

پرےمی- مےری دھی اے بڑی سُچّجی ۔ تُهاڈی بڑی سےوا کرُو, پر تُسیں اےهنُوں دھیآں واںگ تھی رّکھنا, هُن تُسیں ای اےهدے ماپے اَو ۔
مُکںدا-هےکھاں ! ِاه کهِن دی کی لوڑ اے ; بھای سانُوں لّبھدا سُجھدا نهیں۔ کوای توکھلا نا کرو ۔ مَےں اےهنُوں پُّتراں توں وی ودھ کے رکھُوں ۔

هالی تُوں پںج سَو دی جمین لَے لَے تے باکی کرار مدار کرکے لمکا چھّڈ۔ جِس وےلے هّتھ پوےگا, هور بھی تَےنُوں لَے دِآںگا۔

مَےنُوں دو ٹُّک گّل دّسو, اَےوےں لّلیآں نا لااَو, مَےنُوں نِآں مِلُو کِ ناں ?