پنجابی محاورے۔

ٹَےںپُو والے نے اواج دِّتی- ساه جی چلو وی جے چلنا اے, رات پَے گای اُّتوں۔
ساه- هُن نهیں جانا, سوےرے سهی, هُن سلاه رهِ گای اے ۔

ِاه کاکا اَےنا بھولا تے گریب هُںدا سی, پای سلاهُںدِآں دا مُوںه سُّکدا سی۔ نِرا گاُو, کهیاے پای مُوںه وِّچ دںد نهیں, کنّیں پايا نهیں سی رڑکدا۔

اجادی دِوس تے جھںڈا لهِرايا گِآ تے وّکھو وّکھ سهِراں دیآں سںستھاواں نے پُورا ِاّک گھںٹا اُس دی سلامی اُتاری۔

اّگے تے گھاٹے دی سّٹ مَےں سهار گِآ هاں پر ِاه سلےٹ اَےسی لّگی هَے کِ مےرا بھّٹھا هی بَےٹھ گِآ هَے۔

سورگ دا جھُوٹا آ جاںدا سی, جد پولے جِهے هّتھاں نال اُه مےریآں لّتاں گھُّٹِآ کردا سی۔

ساڈے ِاّک مِّتر نُوں ِاّک جوتسی نے جلدی هی ترّکی هونی دّسی, پر تھوڑھے هی دِناں مگروں اُس وِچارے نُوں نَوکریاَوں هی جواب مِل گِآ تے هُن تّک سڑکاں هی کّچھدا هَے۔

مَےنُوں ِااُں بھاسِآ جِوےں کِسے سڑدا سڑدا کولا مےرے دِل تے رّکھ دِّتا هَے۔

نَوکری توں کّڈھن دی گّل کرکے اُس نے سڑِآں دے کھریںڈ چھِّل دِّتے۔

ِاه اُرلے پرلے کدی سڑی گُّلی اُّتوں سواه بھی لاه بهِںدے سن, تاں کھورُو گھّتدے تھّکدے نهیں سن۔ اّج اّلا دے پھجل نال سارے لّت هےٹھوں لںگھ گاے هن۔

کاپھی چِر پِّچھوں جدوں راجپُتانے وِّچ راج سںستھا کاِام هوای, اتے لڑن بھِڑن توں پِّچھوں اُّتھوں دے راجِآں نُوں جرا ساه آيا, تاں اُهناں نے کاںگڑا-سکُول دے چِّترکاراں نُوں سّدکے اُهناں دی چِّترکلا نال آپنے مهِل-ماڑیآں تے مںدراں نُوں سِںگارنا سُرُو کیتا۔ اُّتھے وّس جان نال سماں پا کے ِاهناں چِّترکاراں دی ِاّک نویں ساکھ چّل پای۔

بِماری دے کارن تاں دیپ دے سریر وِچ ساه ست نهیں رِها۔

...پر جدوں هی سرلا دی پرےم بےهبلتا نُوں هّد توں اگاںه وّدھدی دےکھ کے جگت سِںگھ رتا کُ آپنی وِآکھِآ دا پاسا پلٹدا سی, سرلا دی چُکنّی نجر جھّٹ پّٹ اُس دے چِهرے تے جا پَےںدی تے نال هی جگت سِںگھ دا ساه ست مُکا دےںدی سی۔