پنجابی محاورے۔

اُس دے سِر اُّتے هر وےلے پرِںسیپل بنن دا بھُوت سوار هويا رهِںدا هَے ۔

مَےں اُس دیآں ودھیکیآں نُوں هور برداست نهیں کر سکدا ۔ هُن تاں سِر اُّتوں پانی لںگھ گِآ هَے ۔

جِمیںدار بڑا سکھت بیمار سی۔ اُسدے کول کای کای ڈاکٹر هکیم آاُںدے سن پر اُس دی هالت بهُت هی ناجُک هُںدی گای۔ پر چمپے دی وِّتھ تے اُسدا پُّتر نواب سی۔ سِر اُّتوں پانی لںگھ گِآ پر اُه جاگیردار دے کمرے وِّچ کدی نا وڑِآ ۔ ِاس کر کے جِمیںدار نُوں آپنے پُّت تے بڑا اپھسوس سی۔

جو تُساں آپنی بهُتی اُمر اَےوےں بھَوںدِآں هی لںگھا لای هَے تے ترّکی نهیں کیتی, تاں ساڈا نُسکھا ورتوں رّب نے چاهِآ تاں ترّکی جرُور هو جاِاگی- جے رّب دی کروپی نال کوای اجِها سِر-سڑِآ اپھسر پےس پَے جااے جو نا آپ آرام کرے تے نا تُهانُوں کرن دےوے تاں پھِر ِاس توں بِناں هور کوای راه نهیں کِ جاں اُس دے وِرُّدھ هّتھ پَےر مار کے اُس دا گھوگا چُّک دِّتا جااے جاں آپنی بدلی کرا لای جااے۔

بھارت دی اجادی دا سِهرا بھگت سِںگھ ورگے سُورمِآں دے سِر آاُںدا هَے ۔

سُرےس مهِںدر دا پرم مِّتر سی۔ جدوں اُس نے سُنِآ کِ مهِںدر ِاّک برهمُو کُڑی نال وِآه کرن تے تُلِآ هويا هَے تاں اُس نے اُس نُوں سمجھايا کِ برهمُو کُڑیآں دا مُکابلا ساڈیآں هِںدُو کُڑیآں نال اُّکا هو هی نهیں سکدا۔ مَےں تَےنُوں بچن دِںدا هاں کِ ِاّک مهینے دے اںدر تَےنُوں اجِهی لڑکی لّبھ دِآںگا جو جِںدگی وِّچ تَےنُوں کدے تکلیپھ نهیں دےوےگی۔ جے اجِها نا هويا تاں تُوں بےسک اےس پری دے چرناں وِّچ سِر سُّٹ دےایں مَےں تَےنُوں روکاںگا نهیں۔

مَےں تے بھُّل بھُلايا سی ; اُه مےرے سِر هی هو گِآ هَے۔

نَےن نے مےرا سِر کر دِّتا۔

ِاه نِّکی کُڑی گّلاں کر کر کے مےرا سِر کھپا دِںدی هَے۔

تُسیں تاں گّلاں نال مےرا سِر کھانا سُرُو کر دِّتا هَے۔

سوےر دا بول بول کے مےرا سِر کھالی هو گِآ هَے, پر تےرے کنّ تے جُوں وی نهیں سرکی۔ پتا نهیں, تَےنُوں هو کی گِآ هَے۔

اّج-کّلھ مَےنُوں گھر دے کںماں وِّچوں سِر کھُرکن دی وِهل نهیں مِلدی ۔