پنجابی محاورے۔

اسیں چںگے منّے پرمنّے آدمی ساں پر ساڈے پُّتر نے ِاه کارا کر کے ساڈے سِر کھےه پا دِّتی هَے۔

واه نی ! امیراں دی سراب دے ! سِر چڑھ کھےڈاں, مُوںه چڑھ بولوں, کھاس پھراںس ِاںگلَےںڈ دی دےوی۔

جے بّچے نُوں کدے کدے جھاڑ کے سِّدھے راه تے نا لِآںدا جااے تاں اُه سِر چڑھ جاںدا هَے تے پھِر کابُو نهیں آاُںدا۔

تُساں جُ کِها سی اُروسی لای اُس مُںڈے بابت سارا پتا کرکے دّساںگے, مُڑ کے تُساں پتا تھهُ هی کوای نا دِّتا۔ تُسیں جاندے ای هو بھرا جی, کُڑی دا سِر چھّت نُوں چھُوهن لّگ پِآ وے۔ مَےنُوں تے کھادھا پیتا نهیں لّگدا ِاس دی چِںتا وِّچ۔

وهُٹی آپنے پتی نُوں دِل هی دِل وِّچ گالاں دِںدی تے کهِںدی, "تُهاڈے لوکاں دی رهِنی بهِنی اَوپری اے۔ رںگ ڈھںگ وّکھرا اے ۔ اےتھے تےرے نَوکر نَوکرانیآں دھُّپے پاے رهِںدے نے سارا سارا دِن, کوای کںم نهیں کاج نهیں۔ کدی سِر جوڑ بَےٹھدے نے۔ ِاّک دُوجے دے کنّاں وِّچ پتا نهیں کی نا کی پھُوکدے رهِںدے نے۔

پتی دی مَوت مگروں اُسنے سبھ کُجھ سِر جھّلِآ۔

هُن تُوں آياں اےں, تاں کھّچکاں والیآں گّلاں نا کر, جاں تاں سِّدھی ترھاں سِر ڈاه کے وار چُّک لَے کھاں, نهیں تاں جواب تاں تُوں اّگے هی دے چھّڈِآ هويا اے۔

رُوپ نُوں وی انُبھو هو رِها سی۔ اُس دا پِآر اےسے کرکے ادھُورا رهِ گِآ۔ رّب تے کِسمت نُوں بھلا ِاس وِّچ کی دکھل سی۔ لوکا چاری اتے سماج نے رل کے اُس دی کامےاب هُںدی جِںدگی نُوں مُودھے مُوںه مارِآ۔ هّچھا ! پھِر اُس وِآه بارے سوچدِآں من 'چ آکھِآ, چںگا سِر ڈھّکن هو گِآ۔

سِّدھے کھڑے برپھانی پهاڑاں وِّچوں آبساراں بناںدے پانی نُوں جد سِر تلوااے ڈِّگدے ےکاےک سُکھداای پّدھر مِلدی هَے, تاں اُه نِّسل هو کے لَےٹدا هَے, تے اںگڑاایآں لَےںدا هويا اںگ پھَےلااُںدا هَے۔

دےس-بھگت بھارت دی اجادی لای سِر تلی 'تے رّکھ کے جُوجھے سن۔

پتی دی مَوت مگروں اُسنے سبھ کُجھ آپنے سِر تے سهِآ هَے۔

مُلجم نے جِاُں هی مریج دے کول کھلوتے پریتم سِںگھ وّل وےکھِآ, اُس دے سِر تے سّت گھڑے پانی پَے گِآ۔ ساِاد اُس نُوں اّج پهِلیآں گّلاں ےاد آ آایآں۔ دھرتی وےهل دِںدی تاں اُه جرُور اُس وِّچ گرک هو جاںدا۔