پنجابی محاورے۔

گریب آدمی نُوں جِںدگی وِّچ سُّکھ دا ساه گھّٹ هی مِلدا هَے۔

جگتار نُوں نَوکری مِلن توں بااد اُس دے ماتا پِتا سُّکھ دی نیںد سَون لّگے۔

سامی- ساه, دھرم نال ساری گّل تےرے تے چھّڈ دِّتی اے۔
ساه- لَے, مےرے تے چھّڈی اُو تے بےسک سُکھالا هو کے بهِ۔ مَےں دھرم نال اےڈی اُمر هوای اے, کِسے نال دگا نهیں کیتا۔

کُجھ نهیں دا کی متلب ! مَےں وےکھدی نهیں, هر وےلے سُّج بھڑولا بنِآں رهِنا تُوں۔ اّگے هّسدا سَےں, گّل بات کردا سَےں, هُن تے جِّکن مُوںه وِّچ دهیں جماای رّکھنا اےں۔

اَےتکی پھسل اَوڑ نے بھُنّ سُّٹی اے, نهیں تے کوای دو من دانا پھّکا ساڈی کوٹھی وی آ ای پَےںدا۔ مهِںگا سستا سُّٹ کے کوای چار چھِّلڑ بنا ای لَےںدے۔

جُما چیر پڑاں دی چُڑےل نُوں وےکھن لای ٹُر پِآ تے نال اُسدے روےل وی اُٹھ کے ٹُر پِآ پر رستے وِّچ پولے پولے جُمے نُوں سُنااُتاں سُّٹدا رِها۔ بھُوت پرےتاں دی هور گّل هُںدی هَے۔ پر ِاه چُڑےل راکس, راکشنیآں بڑیآں آپھاتاں ڈّکیآں هُںدیآں هن۔

جِمیںدار دے اهِلکاراں دی کمجوری دا کوای جِکر هُںدا تاں نال دے هّس کے ٹال چھّڈدے, سُنی انسُنی کر چھّڈدے۔ اجِهیآں کمجوریآں هر کِسے وِّچ سن۔

مَےنُوں وی هُن جیاُون دی اَےڈی کوای سّدھر نهیں, بتھےرا جی لِآ اے۔ هُن تے رّب مَےنُوں چُّک ای لاے تے چںگی گّل اے۔ بھاگ چںگے هون تے سُّتِآں سُّتِآں دم نِکل جااے۔

سُّکھی ! هُن سُّتی کلا نا جگا۔ گّل نُوں دّبی رهِن دے۔

مںتر واستو وِّچ هَے تاں سهی۔ پر مںتراں دے بھرم وِّچ پَے کے منُّکھ کُراهے پَے جاںدا هَے۔ جو رُوهانی پاںدھی هن, اُه ِاهناں گّلاں نُوں کھِآلدے هی نهیں۔ وّڈیآں وّڈیآں سکتیآں اُنھاں دے اںدر سُتے هی پَےدا هو جاںدیآں هن, جِنھاں دی ورتوں اُه کدے کدے لوکاں دے لابھ هِت کردے هن۔

ِاه هو سکدا هَے کِ کوای جگت وِّچ جگت دی کھُدگرجی دی مرےادا توں ِاک گھر وّکھرے نمُونے دا هووے, پر ِاه آم ورتارا نهیں هَے۔ ِاک هور گّل وی هَے کِ ِاک دھارمِک سُدا بھی هُںدا هَے, ساِاد ِانھاں نُوں اُه سُدا هی هووے۔

سُنااُنیآں کِاُں سُّٹدے هو; سِّدھے سانُوں آکھو۔ تُسیں ساڈے پِاُ دی تھاں هو, اسیں کِاُں مںدا مناواںگے۔