پنجابی محاورے۔

سُشما دے پِںڈ وِّچ سُنامی آاُن کرکے اُس دا کّکھ نا رِها۔

سواتی تاں اّج کّلھ کّکھ بھنّ کے دوهرا نهیں کردی۔

مهِںدر جُواے وِّچ آپنا گھر بار هارکے کّکھاں توں وی هَولا هو گِآ هَے۔

''مَےں بهُت چھےتی من دے ِاسارِآں مگر ٹُر پَےن والا تے جھّٹ پّٹ بدل جان والا منُّکھ هاں۔ ِاه گّل وّکھری هَے کِ تُسیں آپنے پاسوں کوای سکتی پردان کرکے مَےنُوں کّکھ توں کںچن بنا سکے; پر مَےں جو کُجھ آپنے آپ نُوں سمجھ سکِآ هاں, اُه ِاهو کُجھ هَے۔”

بھاوےں آپ دے دِماگی پتیلے وِّچ کدے کدے دےس-پرےم دا اُبالا وی آ جاںدا سی, پر بهُتا پھِکر آپ نُوں آپنے مجهب دا هی لّگا رهِںدا هَے ۔ ِاس نُوں کِسے دُسمن گُآںڈھی دی نجر نا لّگ جااے ۔ اتھوا ِاس کّچ دے کھِڈَونے نُوں کِسے کٹھور دی ٹھوهکر نا وّج جااے ۔ ِاسے گّل دی چِںتا آپ نُوں دِن رات ستاںدی رهِںدی۔

تُساں لوکاں اےهو جِهیآں گّلاں دا پرچار کر کر کے بھارت دی ِاستری نُوں بِلکُل کّچ دی وںگ جاں لاجوںتی دا بُوٹا بنا دِّتا هَے کِ جرا کُ جِنّی چھُوه جاں هوا دے بُلھے نال هی اُسدا ناری-پُنا ٹُّٹ کے چینی چینی هو جاںدا هَے۔

جدوں گُپال سِںگھ دے گھروں چوری دا مال پھڑِآ گِآ, تاں اُه سبھ دے ساهمنے کّچا هو گِآ ۔

کای واری گھوڑا جدوں کھِجھ جاںدا هَے تاں پِچھلِآں پَےراں اُّتے سیکھ-پا هو کے دُلّتے بھی مارن لّگ پَےںدا هَے ۔ جے تاں تُسیں هَوسلے والے سوار هو, پھِر تاں کوای گّل نهیں, گھوڑا ِاه چوهل کر کے آپے هی هٹ جاِاگا۔ پر جے تُسیں کّچے پِّلے سوار هو, تاں پھِر کھبرے مُآملا گڑبڑ هی هو جااے۔ ِاس وِچ کسُور گھوڑے دا نهیں, سوار دا هُںدا هَے ۔ 

اُس دیآں اّکھاں لال سن۔ ِااُں جاپدا سی جِوےں اُه مَےنُوں کّچِآں ای کھا جااےگا۔

جّسا ِانّیآں کّچیآں گولیآں نهیں سی کھےڈِآ هويا کِ اےڈی چھےتی کِسے دیآں گّلاں وِّچ آ کے آپنا رستا چھّڈن نُوں تِآر هو جاںدا۔

سردار جی, ِاه کںم کےول کاگجی گھوڑے دُڑااُن نال پُورا نهیں هو جانا۔ ِاس ترھاں تے کّچی کَوڈی وی نهیں اُگھرنی ۔ تُهانُوں آپ سبھ پاس جانا پاےگا۔

کّلھ تّک تاں تھوڑھی بهُتی بری هو جان دی آس لّگی هوای سی, پر اّج ِاه کّچی تںد وی ٹُّٹ چُّکی سی۔