جو سمجھے مهِرم دِل دے سن
هُن جدوں کدی وی مِلدے هن
تلوار نال سںگین نال
جاں کلم دی نوک مهین نال
دھرتی دے پِںڈے گورے تے
جاں چِّٹے کاگج کورے تے
کھِّچدے نے لیک بریک جهی
مےرے دِل چوں اُٹھدی چیک جهی
“دّس بھےت آپنے کھاسے دا
تُوں لیکوں کِهڑے پاسے دا?”
ِاه پُّچھن تے نا کُجھ کهاں
سوچیں پَے جاواں چُّپ رهاں۔
کھُدگرج کهِن گّدار کهِن
چالاک جِها مّکار کهِن
بُجدِل سمجھَوتاکار کهِن
ِاه کی کی مےرے ےار کهِن !
مَےں سبھ مُسکا کے سهِ جانا
تے کهِںدا کهِںدا رهِ جانا
ِاه لیک تاں ساه دے رںگ دی هَے
مےرے پھےپھڑِآں چوں لںگھدی هَے۔
