لِکھدی سی چنّ تارے جو دھرتی نُوں پوچ کے
اُه کُوںج کھا لای سِکرِآں نے نوچ نوچ کے
پاِااَو دھمال جِںدگی دے وِهڑِآں 'چ پر
راهاں 'چ دھريو پَےر دھیاَو بوچ بوچ کے
مِل جان رستِآں 'چ کُجھ اَےسے وی مِهربان
اّکھاں 'چوں کّڈھ لَےن جو سُپنے کھروچ کے
راهاں 'چ جا کے دھُوڑ هی راهاں دی هو گِآ
گھر توں مُساپھر نِکلِآ سی کی کی سوچ کے
پُّتر تاں تےرے دھرتیاے نی کر رهے کمال
نکسے بنا رهے نے تےرے نکس نوچ کے
