سُنو, سُناواں ِاک کهانی,
ِاک سی راجا ِاک سی رانی ۔
وسدے سن مهِلاں وِچکار,
سی دوهاں دا ڈُوںگھا پِآر ۔
سی دوهاں دی ِاکو گّل,
مِلکے بهِںدے سن پل پل ۔
ِاک دِن راجا هو اسوار,
تُرِآ کھےڈن لای شِکار ۔
رانی نے وی کیتی مںگ,
جان لای راجے دے سںگ ۔
راجے نے منّ لیتی گّل,
دووےں تُر پاے جںگل وّل ۔
ِاک گُوڑھے جںگل وِچکار,
تّکِآ دوهاں ِاک شِکار ۔
دوهاں گھوڑے لاے نسا;
هپھ گاے اُهدے پِّچھے جا ۔
راجے تّکوں سِست بنا,
دِتا کمانوں تیر چلا ۔
گِآ شِکار جںگل وِچ لُّک,
تیر نِشانے توں گِآ اُّک ۔
تھّک ٹُّٹ گاے پَے گای شام,
کرن لگے بهِ کے بِسرام ۔
دوهاں نُوں اّت لّگی بھُّکھ,
هويا بڑا انوکھا دُّکھ ۔
راجے سُٹ ندی وِچ جال,
مّچھی پھاه لای اُهدے نال ۔
مّچھی دےکھ جال دے وِچ
جال لِآ راجے نے کھِّچ ۔
مّچھی لّگی تڑپھن جھّٹ,
لگے هون جِوےں کوای پھّٹ ۔
دےکھ کے ِاه, رانی گای ڈر,
پر اپنا دِل کرڑا کر ۔
مّچھی چُّکی هوای جِّچ,
تے سُٹی پانی دے وِچ ۔
دُاے جنے راجا تے رانی,
بِن کھادھے بِن پیتے پانی ۔
مُڑ آاے مهِلاں وِچکارے,
بھُکھے بھانے دُاے وِچارے ۔
