ِالاهی ِاشک دے وِّچ ِاس ترھاں گُلتان رهِناں واں,
تُوں مےرے وِّچ, مَےں تےرے وِّچ مےرے بھگوان رهِناں واں۔
تےرا جد جِکر کردا واں تے چُّپ هوواں نا ِاّک پل لای,
جِکر دُنیآں دا جد چّلے مَےں بے جُبان رهِناں واں۔
جِوےں دیوے دے بُّجھدِآں سار نھےرا گھےر لَےںدا اے,
تَےنُوں بھُّلدا واں جِس وےلے اُدوں پرےشان رهِناں واں۔
تےرا ِاه نُور مَےں تّکِآ اے برهِمںڈاں توں وی وّڈا,
گھٹ-گھٹ وِّچ کِوےں وّسِآ اےں مَےں هَےران رهِناں واں!
مےری هاَومَےں هی تےرے نال ِاکمِک هون نهیں دِںدی,
تاں هی تُوں رّب رهِناں اےں تے مَےں ِانسان رهِناں واں۔
تےری پهِچان کر سکاں مَےں هر گھّٹ چوں مےرے 'ساهِب',
بھاوےں مَےں جانِاَے تَےنُوں تاں وی انجان رهِناں واں۔
