بھُّکھاں-ترےهاں تِآگ کے
سّپاں سِریآں مِّدھ کے۔
واه کے بھَوں کِسان ویر
چھّٹا دے کنک بیجدے آ۔
دھُّپاں, میهاں, هنےریآں
نال پَےںدا ِاهناں واه۔
پھِر سِّٹے سونے رںگے 'چوں
کنک نِکلدی آ۔
کنک دے دانے چھّٹ کے
تُوں چّکی پُڑ وِّچ پا۔
دووےں هّتھیں ڈںڈا پھڑ کے
اُهنُوں گول گول گھُما۔
پیس دےنے اُس آپ هی
دانے مُّٹھی بھر-بھر پا۔
اهُ وےکھ آٹا پیسدا
’کّٹھا کر چُّک پراتے پا۔
پا سُّچا پانی گھڑے ’چوں
گُنّھ گُنّھ کے تااُن لا۔
اّگ بال, توا رّکھ چُّلھے
لاگے چکلا وےلنا لِآ۔
گول پےڑے کر پِآر نال
پےڑے کر-کر چُںڈی جا۔
گول گھُما نال وےلنے
دھُوڑا نا بهُتا لاه۔
وِل گای, چُّک هّتھ دھر
تھاپڑ کے چَوڑی کر لا۔
هُن توے دے اُّتے پا دے
هلکی اّگے سےکی جا۔
پاسا ِاهدا پلٹ دے
پھُّل گای تاں تھّلے لاا۔
ِاهنُوں پونے وِّچ ولھےٹ کے
چںگےر ’چ رّکھی جا۔
رُّکھی-سُّکھی جاں مِلے چوپڑی
نام اَوهدا لَے تے کھا۔
کھا پانی تُوں بھيوں-بھيوں
جاں سُّکی چّب-چّب کھاه۔
لُون بھُّک جاں اچار رّکھ
مار-مار پچاکے کھا۔
دِّتیآں رُّکھیآں-مِّسیآں
واه آکھکے چھکدا جاه
روٹی نال پِآر پکاونی
دھیآں پُّتاں تاںای سمجھا۔
ِاه نِآمت کُدرت بخشی
سرب تُوں اَوس دا نام دھِآ۔
