وِشویکرن دی جِهڑے چَوسر وِچھا رهے نے ۔
ساڈی تباهیآں تے, اُهی مُسکرا رهے نے ۔
اُهناں نے بھوگنا هَے, نھےرے دا کهِر ِاّک دِن,
خُدغرز – لوک جِهڑے, دیوے بُجھا رهے نے ۔
رهِبر نے کِس ترھاں دے, بھٹکے مُساپھِراں نُوں,
رستا وِکھااُن دی تھاں, خُد ورگلا رهے نے ۔
تَےنُوں اُنھاں دا سجدا, کرنا کبُول پَےنا,
کھُشیآں دی آس لَے کے, در تے جو آ رهے نے ۔
اںدھکار دے پُجاری, سَوڑے اُدےش کھاتر,
پریتاں دے آلھنے نُوں , لاںبُو لگا رهے نے ۔
پُّجے نے لوک جِهڑے, وِکست دھراتلاں توں,
ساڈے وتن ‘چ آپنا, سِّکا چلا رهے نے ۔
اَوهنا نِتانِآ دی, کد ‘ارش’ سار لَےںدا,
اُمراں نُوں گهِنے پا کے, رِن جو چُکا رهے نے ۔
