آجاد بچپن
"ڈاکٹر ساب! ساڈے پُّت گُرجوت نُوں کی هويا هَے?" هرجیت آپنی پتنی دے نال بڑی هی بےچَےنی اتے دُکھی من نال ڈاکٹر گروور تو پُّچھِآ۔ "تُهاڈے بّچے نُوں کوای سریرک نهیں بلک مانسِک بِماری هَے, پر گھبرااُن والی کوای گّل نهیں سبھ ٹھیک هو جاوےگا تُسی منوروگی ڈاکٹر نال سمپرک کرو۔"
مَےں دِماگی بِماری دے ِالاج نال کِسے وی ترھاں سبںدھت نهیں هاں سو مَےں کِسے وی ترھاں دی مدد تو اسمرّتھ هاں۔ ڈاکٹر ساب نے آپنے جواب چ ِاک واجب تے ڈھُّکویں رااے رّکھی۔ هرجیت اتے اُسدی پتنی نے ڈاکٹر ساب دی راِا نُوں منّدِآں جِآدا سماں نا لااُدِآں شهِر دے مسهُور منو روگی ڈاکٹر آرتی کول گاے۔
ڈاکٹر آرتی نے بّچے دے سارے پهِلُوآں توں دےکھن توں بااد کِها,"تُهاڈا بّچا بِلکُل ٹھیک هَے تے ِاسنُوں کِسے کِسم دی کوای وی سمّسِآ نهی هَے۔" جی,پھےر ِاه اّج سکُول چ بےهوس هو کِ کِاُ ڈِّگ گِآ تے نا هی اّجکل کھےڈدا تے کُجھ کھاںدا پیںدا, گُرجوت دی ماتا نے پُّچھِآ۔ تُهاڈے بّچے دے دِماگ تے کاپھی سارا بوجھ هَے تے اُه بوجھ کِسے هور دا نهیں بلک سکُولی پڑھاای دا هَے۔
"پڑاای دا بوجھ وی کوای بوجھ هُںدا بھلا?" هرجیت نے پُّچھِآ۔ دےکھو جی! اّج دا دَور پهِلاں والا نهیں هَے, ساڈا سماجِک ڈھاںچا بِلکُل بدل گِآ هَے تے ِاهی کارن هَے کِ ِانسان دے سوچن تے سمجھن تے وِچ وی کاپھی بدلاو آيا هَے۔ جےکر دےکھِآ جاوے تاں بّچِآں دے اُپر ِاس بدلدے سماج دا کاپھی جِآدا پربھاو پَے رِها هَے کِاُںک ماتا پِتا بّچِآں نُوں ِاس بدلدے هواے سماج دے پهِلُو نُوں سِّکھن دے لای دواب پااُںدے هن, جدک اُه نِّکی اُمر دا بّچا جو هلے کِسے وی کِسم دے بدلاو نُوں سمجھن چ اسمرّتھ هَے۔
"ڈاکٹر جی, اساں تے پُوری کوسِس کیتی هَے آپنے بّچے نُوں ِاک چںگا ماهَول دےن دی تے کِسے وی کِسم دے دُّکھ نُوں ِاهدے توں دُور رّکھن دی تے پھِر ساڈے بّچے تے ِاه بوجھ کِوےں پَے گِآ?" گُرجوت دی ماں نے بڑی پھِکر نال کِها۔ "مَےں تُهاڈے بّچے نال گّل کیتی تے اُسنُوں پُّچھِآ تے کِ کِهڑی گّل هَے جو اُسنُوں پرےسان کردی هَے تاں اُهنے کِها کِ اُه آپنے پاپا نال کھےڈنا چاهُںدا تے آپنی مںمی تو هر روج کهانی سُننا چاهُںدا هَے پر اُهدے ماتا پِتا شاِاد اُسنُوں کریب نهیں رّکھنا چاهُںدے۔ مَےں بڑی هَےرانی نال پُّچھِآ کِاُ?
اُهنے دّسِآ کِ اُه سوےرے سّت وجے هی سکُول لای چلا جاںدا تے جد سکُولوں واپس آاُںدا پھِر ٹِاُوسن لای چلا جاںدا تے اُه وی کوای ِاک ٹِاُوسن نهیں بلک چار چار اںگرےجی دا الّگ, ساِاںس دی تے ِاداں هی هور تے چھُّٹی والے دِن وی اُهنُوں پڑاای دے لای هی کِها جاںدا۔ اُسدے مُتابِک اُهنُوں سکُولی پڑاای اُسدے ماتا پِتا دے کریب آاُن توں روکدی هَے! ڈاکٹر آرتی نے کِها۔
ِاه گّل سُندی هی گُرجوت دی ماتا نے بھّج کے جا کے گُرجوت نُوں هِّک نال لا لِآ تے کِها,"پُّت, کّل توں آپاں تےرے نانکے گھر ِاّک هپھتے لای جاواںگے تے سکُول توں چھُّٹِآں لَے لایاے آپاں۔" گُرجوت دی ماتا نے کھُشی نال گُرجوت نُوں کِها تے اُه وی سُندے هی کھُش هو گِآ۔" ڈاکٹر ساب جِهڑی مرج دی دواای اسیں کھُد هاں اُهدی دواای کِتے وی نهیں مِلنی, تُهاڈا بهُت دھنّواد سانُوں ساڈی گلتی دے نال جانُوں کروااُن لای!"
هرجیت ِاهنیں گّل کهِںدِآں هی آپنے پُّت نُوں گودی چُّک کِ اُس نال هاسے ٹھّٹھے کردِآں گھر وّل نُوں چّل پاے۔