چِڑی وِچاری کی کرے

کِهو جِها سماں آ گِآ آه! چِڑیآں نُوں وی ساڈا کھَوپھ نهیں رِها۔ ِاّک سماں سی جدوں کاں کُجھ بولدا اُس توں پهِلاں هی چِڑی بولی, "جدوں کّچِآں گھراں وِّچ سرکڑے دے کانِآں توں بنے گھراں دیآں چھّتاں وِّچ ساڈے آلھنے تے بوٹ پلدے, چیں-چیں چیں-چیں کردے اُڈار هُںدے سن, نا چھّت 'تے پّکھے دا ڈر, نا سںگمرمر دے پھرس 'تے ڈِّگ کے مرن دا ڈر۔ بّس سبھ آپو-آپنی جِںدگی جیا رهے!” بولدے-بولدے چِڑی چُّپ جِهی کر گای۔

"هاں! سهی کِها, بھَےنے هُن تاں ساڈا وی تےرے والا هال هی هَے۔ نا کوای هُن بنےرے 'تے بولن لای کهِںدا, نا کوای چُوریآں کھوااُن دی گّل کردا هَے۔ بّس سبھ دے هّتھ وِّچ نِّکا جِها ےںتر هَے, اُس 'تے هی گّل مُکا بهِںدے هن۔ ساڈی تاں نسل جِوےں بےلوڑی تے نِکںمی هی هو گای!" کهِںدے هی کاں دا گّچ بھر آيا تے اّکھاں 'چوں هںجھُو وهِ تُرے۔ پر هُن 'چِڑی وِچاری کی کرے, ٹھںڈھا پانی پی مرے' والی گّل سی۔ چِڑی تاں آپنا دُّکھ پھرولنا چاهُںدی سی, ِاه وِچارا آپنا رونا لَے بَےٹھا۔