کھےڈ نسیباں دی

"مےجر سِںگھا کرتی پھےر کوٹھی سُرُو", هاکم نے ویهی وِّچوں لںگھے جاںدے مےجر سِںگھ نُوں پُّچھِآ۔ "اَواے هاکماں کوٹھی کاهدی بّس گریبی داوا جِآ ای کرنَے, دو کمرے تے بّس ِاّک رسوای ای چھّتنی آ۔ ےار ساری اُمر لںگھ گای کںم کردِآں-کردِآں, آه پّکے کوٹھے دا سُپھنا پُورا ای نهیں هويا۔ هُن تےرے بھتیج دا وِآه تے مَےں سوچِآ اَوکھے-سَوکھے هو کے دو کوٹھے ای چھّت لایاے۔ اسیں وی پّکِآں وِّچ سَون دا نجارا لَے لایاے تے پُرانا کّچا کوٹھا ڈںگراں لای ورت لواںگے۔ هاکم نے کھُسی جاهِر کردِآں کِها "ودھاایآں باای تَےنُوں ودھاایآں!"

مےجر نے جِوےں-تِوےں کںم سِرے لا دِّتا۔ اُس توں اتے اُس دی گھروالی توں پّکے کوٹھِآں دا چاا چُّکِآ نا جاوے کِاُںک کِتے مُّدتاں بااد آه دِن آيا سی۔ مےجر دی گھروالی نے کِها, "کرجا تاں چڑھ گِآ پر سِر 'تے چھّت پّکی هو گای۔" مےجر بولِآ, "اَو کوای نا کرجا وی لّتھجُو, تُوں هُن بھِںدے دے وِآه دیآں تِآریآں کر۔" بھِںدے دے وِآه دے دِن وی پُّگ گاے تے مےجر سِهُں نے بھِںدے دا وِآه وی کر دِّتا۔ وِآه توں مهینے کُ مگروں سُنےها آيا کِ داج دا سمان کّلھ نُوں چھّڈ کے جاواںگے, تے اگلے دِن بھِںدے دے داج دا سمان وی آ گِآ۔

بھِںدے دی گھروالی نے بھِںدے نُوں کِها, "جی آپنا سامان کِّتھے رّکھاںگے, کمرِآں وِّچ تاں بےبے دا سامان پِآ! تُسیں بےبے نُوں کهو نا کِ اُه آپنا سامان پُرانے کمرے وِّچ رّکھ لَےن۔" بھِںدا بولِآ, "بےبے نُوں کی پُّچھنا!" اُس نے بےبے دا سامان چکوا کے پُرانے کّچے کوٹھے وِّچ رکھوا دِّتا تے آپنا سامان نوےں کمرِآں وِّچ ٹِکا لِآ۔

بےبے-باپُو دی مںجی پھےر اُسے پُرانے کّچے کوٹھے وِّچ! مےجر تے اُس دی گھروالی وےکھدے رهے پر بولے کُجھ نا, پر اںدروں بُری ترھاں ٹُّٹ گاے۔ سارے سُپھنے پلاں وِّچ چکناچُور هو گاے۔ رات نُوں کّچے کوٹھے اںدر پاے مےجر نے آپنی گھروالی نُوں پُّچھِآ, "سارا سامان ای آ گِآ اےدھر?" "نهیں بھاںڈے-ٹیںڈے تاں اَودھر ای نے هالے” اُسنے دّسِآ۔ مےجر نے لںما ساه لَےںدِآں کِها, "پھےر بھاںڈے-ٹیںڈے تے توے-پراںت دی لوڑ چھےتی ای پَےنی آ آپاں نُوں!" دوهاں دے ِاّک-دُوجے وّل دےکھدِآں دے ای هںجھُو وهِ تُرے۔ نسیباں دی کھےڈ اّگے دووےں پتی-پتنی بےوّس سن تے اُه کّچا کوٹھا اُهناں نُوں بڑا آپنا-آپنا مهِسُوس هو رِها سی ۔