لُوںمڑی اتے گول لّڈُو

ِاک بُّڈھی نے گول گول ِاک بڑا لّڈُو بنا کے ٹھںڈا کرن لای کھِڑکی وِّچ رّکھ دِتا۔ لّڈُو اُتھوں رُڑھ کے بھّج لِآ ۔ اُه رُڑھدا رُڑھدا سڑک تے جا رِها سی اتے ِاه گیت گا رِها سی :

“مَےں گول گول هاں, لال لال هاں,
خُوبسُورت هاں, خُوب کمال هاں,
بُّڈھی نُوں چکما دے کے بھّج آيا هاں,
مَےں چالاکی دی جِںدا مِسال هاں ۔”

ِاه گیت گااُںدے هواے۔لّڈُو جںگل وِّچ گھُںم رِها سی ۔ رستے وِّچ اُس نُوں پهِلاں ِاک خرگوش مِلِآ , پھِر ِاک رِّچھ تے پھِر ِاک بھےڑیآ مِلِآ۔ سبھ نے لّڈُو نُوں کھان دی کوشِش کیتی لےکِن اُه بڑی اسانی نال سبھ نُوں چکما دے کے بچ نِکلِآ ۔ 

اُس دے باد لّڈُو دا ساهمنا چالاک لُوںمڑی نال هويا ۔ لُوںمڑی دے من وِّچ بھی لّڈُو کھان دی خاهِش پَےدا هوای۔ اُس نے لّڈُو نُوں کِها: “تُسیں کِنّاں ودھیآ گااُںدے هو! لےکِن مَےں زرا بولی هاں, تےرا گیت چںگی ترھاں نهیں سُن رِها۔ ِاںج کرو: مےری زبان ’تے بَےٹھ جااَو اتے مےرے کنّ کول آ کے پھِر توں اپنا گیت سُنااَو”۔ 

لّڈُو نُوں آپنی چالاکی تے پُورا بھروسا سی ِاس لای اُه ساری ِاهتِآت اتے هُشِآری نُوں بھُّل کے لُوںمڑی دی جیبھ تے ٹپُوسی مار کے چڑھ گِآ۔ اتے لُوںمڑی اُس نُوں هڑّپ کر گای۔