سکی بھَےن ورگی
سوےر هُںدے سار هی ِاّک نِّکی بھُوری چِڑی آپنے بّچِآں لای دانا ِاکّٹھا کرن لای آپنے آلھنے توں دُور چلی گای۔ اُس دے دووےں بّچے اجے آںڈِآں وِّچوں نِّکلے هی سن۔ اسمان وِّچ بّدل چھااے هون کرکے بھُوری چِڑی بڑی سهِمی هوای سی۔ بھاوےں اُس نے آپنے آلھنے دے اُّپر وّڈے-وّڈے پّتے رّکھ دِّتے سن تاں کِ میںه جاں هنھےری دا اسر نِّکے بّچِآں 'تے نا پوے۔ اُس نے دانِآں دی بهُت کھوج کیتی پر کِتے وی کُجھ کھان نُوں نا مِلِآ۔
رستے وِّچوں پانی دی ِاّک نِّکی کّسی وِّچوں پانی نال ڈھِّڈ بھر کے اُه پھِر اّگے اُّڈن لّگی اںت اُس نُوں بهُت سارے دانے نجر آاے۔ اُس نے پهِلاں کھُد پےٹ بھر کے دانے کھادھے, پھِر آپنے نِّکے-نِّکے بّچِآں لای بهُت سارے دانے ِاکّٹھے کر لاے۔ اُه اُّڈن هی والی سی کِ بهُت جور دی میںه تے هنھےری آ گای۔ اُس نے نےڑے دے ِاّک رُّکھ دا سهارا لِآ اتے اُه میںه رُکن دا ِاںتجار کرن لّگی۔ هنھےری تے میںه رُکن دا ناںا هی نهیں لَے رِها سی۔
سُورج ڈھل گِآ اںت اُس نُوں اُّتھے هی رات پَے گای۔ مَوسم دی کھرابی کرکے تے بّچے ِاکّلے هون کرکے چِڑی بڑی پھِکرمںد سی۔ پر هُن اُه کر وی کُجھ نهیں سکدی سی۔ اُه رّب نُوں پرارتھنا کرن لّگی, "هے سّچے پاتساه! مےرے بّچِآں دی رّکھِآ کرنی!" سارے دِن دی اُڈان تے بھوجن دی بھال کرکے تھّکی نُوں اُس نُوں گُوڑھی نیںد آ گای۔
جدوں سوےرے اُس دی نیںد کھُّلھی تاں میںه تے هنھےری بںد هو چُّکی سی۔ اُه چھےتی-چھےتی اُّڈدی هوای آپنے بّچِآں کول آای۔ پر جدوں اُه آپنے آلھنے وِّچ پهُںچی تاں اُس نے دےکھِآ کِ دووےں بّچے اجے سُّتے پاے سن۔ جدوں اُس نے بّچِآں نُوں جگا کے پُّچھِآ, "تُسیں رات توں کُجھ نهیں کھادھا هونا? لاَو بّچيو پهِلاں کُجھ دانے کھا لاَو۔" پر بّچے کهِن لّگے, "نهیں ماں! اسیں کُجھ نهیں کھانا, اسیں تاں راتیں ڈھِّڈ بھر کے دانے کھادھے سن۔” اُنھاں دیآں گّلاں سُن کے چِڑی بهُت هَےران هوای۔ اُس نے چھےتی هی پُّچھِآ, "تاں پھِر, تُهانُوں کھانا کِس نے دِّتا سی رات?" بّچِآں نے دّسِآ کِ آپنے گُآںڈھ وِّچ رهِںدی کالی چِڑی نے سانُوں راتیں رّجواں کھانا دِّتا سی۔
اُه جلدی گُآںڈھ وِّچ رهِںدی کالی چِڑی کول گای تے اُس دا بهُت دھنّواد کیتا۔ پر کالی چِڑی بولی, "بھَےن! پھِر کی هويا! کّلھ جدوں تےج میںه تے هنےری آای سی اُدوں تّک مَےں گھر آ گای سی۔ مےرا آلھنا رُّکھ دے اُّپر والے مُّڈھ 'تے هَے۔ جدوں کاپھی رات تّک تےرے بّچِآں نُوں مَےں آلھنے وِّچ ِاکّلے دےکھِآ تاں مَےں سمجھ گای کِ تُوں میںه- هنےری وِّچ کِتے پھس گای هووےںگی۔ ِاس کرکے ِاه تاں ِاّک گُآںڈھی هون کرکے مےرا پھرج سی۔" پھِر دووےں چِڑیآں آپس وِّچ بڑے پِآر نال رهِن لّگیآں تے دُّکھ-سُّکھ وےلے ِاّک-دُوجے دی مّدد کرن لّگیآں۔
ِاس ترھاں کای هپھتے گُجر گاے۔ ِاّک دِن سام نُوں بھُوری چِڑی نے دےکھِآ کِ کالی چِڑی دا نِّکا بّچا ِاکّلا هی آلھنے وِّچ بَےٹھا هَے۔ اُس نے سوچِآ کِ کالی چِڑی کِتے دُور دانا چُگن چلی گای هونی اے۔ رات وی سُرُو هو گای پر اُه کالی چِڑی تاں واپِس هی نا آای۔ بھُوری چِڑی نے اُس دے نِّکے بّچے نُوں آپنے هی آلھنے وِّچ لِآںدا تے آپنے دووےں بّچِآں نال هی اُس نُوں وی کھان لای چیجاں دےن لّگی۔ دُوجا دِن وی سارا گُجر گِآ۔ پر اُه کالی چِڑی نا آای۔ پھِر ِاسے ترھاں تیجا, چَوتھا تے کای هپھتے بیت گاے پر اُه کالی چِڑی تاں واپس هی نا آای۔
پر بھُوری چِڑی آپنے بّچِآں دے نال-نال, اُس دے بّچے دی وی دےکھبھال بِناں بھےد-بھاو کرن لّگی۔ بّچے وی هُن وّڈے هون لّگے۔ کالی چِڑی دا بّچا تاں هُن آپنی ماں نُوں بِلکُل هی بھُّل چُّکا سی۔ پر ِاّک دِن سام دے سمےں کالی چِڑی واپِس آ گای۔ جدوں اُس نے آپنے ِاکلَوتے پُّتر نُوں ٹھیک-ٹھاک دےکھِآ تاں اُه بهُت کھُس هوای۔ ِاس توں پهِلاں اُه اّگے بولدی, بھُوری چِڑی کهِن لّگی, "بھَےن تُوں کِّتھے چلی گای سی?" ِاه سُن کے کالی چِڑی رون لّگی تے کهِن لّگی, "کی دّساں بھَےن! مَےں گھروں اُّڈ کے دانا چُگن گای سی پر مَےنُوں ِاّک سِکاری نے پھڑھ لِآ۔
اُس نے مَےنُوں پِںجرے وِّچ بںد کرکے ِاّک سےٹھ نُوں وےچ دِّتا۔ پر بھلا هووے سےٹھ دے چھوٹے پُّتر دا جِس نے مَےنُوں پِںجرے وِّچوں کّڈھ کے اجاد کر دِّتا۔ کالی چِڑی نے بھُوری چِڑی نُوں کِها کِ تُسیں اسل وِّچ مےرے سّچے گُآںڈھی هی نهیں سگوں مےری سکی بھَےن هو۔ جو ساڈے دُّکھ-سُّکھ وِّچ ساڈا ساتھ دےوے اُه هی اسل بھَےن-بھاای جاں سّچا گُآںڈھی هُںدا هَے۔