شےر دا شِکار
ِاّک پرسِّدھ شِکاری نے ِاّک شےر دے شِکار دا هال لِکھِآ۔ اّج اسیں اُس دی کهانی اُس دے شبداں وِّچ هی سُنااُںدے هاں-
کای سال پهِلاں ِاّک دِن مَےں نَےروبی دی ِاّک چَوڑی گلی ’چوں لںگھ رِها سی کِ ِاّک شےرنی اُّتے مےری نزر پای, جو آپنے دو بّچِآں سمےت جھاڑیآں وّل جا رهی سی۔ شاِاد آپنے شِکار دی تلاش وِّچ ِاس بستی ’چ آ وڑی هووے۔ ِاه دےکھدے هی مَےں پھُرتی نال گھر پُّجِآ اتے آپنی بںدُوک لَے کے پھِر اُسے تھاں وّل تُر پِآ, رات چاننی سی۔ مَےں بڑی اسانی نال شےرنی نُوں مار دِّتا اتے دوواں بّچِآں نُوں پھڑ لِآ۔ ِانھاں بّچِآں دی اُمر کوای زِآدا نهیں سی, سِرف تِنّ هفتِآں دی لّگدی سی۔ ِاّک نر سی, دُوجا مادا۔
مَےں نر دا ناں جَےک اتے مادا دا ناں جِل رّکھ لِآ۔ جَےک تاں چھےتی هی بِمار هو کے مر گِآ۔ جِل بچ گای۔ جِل آپنا ناں سمجھدی سی اتے مےری آواز نُوں پچھاندی سی۔ مَےں جِّتھے وی جاںدا, اُه کُّتے واںگ مےرے پِّچھے-پِّچھے تُردی۔ مےرے کمرے وِّچ پھرش ’تے پای رهِںدی۔ اکسر مےرے پَےراں ’تے سَوں جاںدی اتے جاگن توں بااد آپنے پںجے مےرے گوڈِآں ’تے رّکھ کے بِّلی واںگ آپنا سِر موڈھِآں نال ملدی۔
ِاّک دِن مَےں چاننی رات وِّچ جِل نُوں نال لَے کے سَےر ’تے نِکلِآ۔ اسیں دووےں خُشی-خُشی سڑک ’تے تُرے جا رهے ساں۔ مَےں ِاه بِلکُل بھُّل گِآ سی کِ اُّتھے هوٹل وِّچ ناچ هون والا هَے۔ ِاه وی سںےوگ هی سی کِ مَےں تے جِل اُس سمےں هوٹل کول پهُںچے جدوں کوای مهِمان سواری دی تلاش وِّچ باهر کھڑھا سی۔ اُس نے جدوں دےکھِآ کِ ِاّک شےرنی سڑک دے وِچکار اُس وّل تُری آ رهی هَے تاں اُه اےنا گھبرا گِآ کِ بِآن توں باهر هَے اتے اُه ساهمنے وّل بےتهاشا دَوڑِآ۔ اُس نُوں دَوڑدا دےکھ هور وی دو-تِنّ بںدے بھّجن لّگے۔ جِل نے سمجھِآ کِ اُه کوای کھےڈ هَے, اُه وی اُنھاں دے پِّچھے-پِّچھے دَوڑن لّگی۔ هّسدے-هّسدے مےریآں وّکھیآں ’کّٹھیآں هو گایآں۔ آکھر مَےں وی جِل دے پِّچھے دَوڑِآ اتے بڑی مُشکل نال جِل نُوں پھڑ سکِآ۔ بھاوےں اُس نے کِسے نُوں وی پھّٹڑ نهیں کیتا سی پر پھِر مَےں جِل نُوں لَے کے چاننی رات وِّچ کدے وی باهر نهیں نِکلِآ۔
ِاّک دِن مَےں ِاّک تھاں ’تے کھانے دے سّدے ’تے گِآ۔ اُّتھوں آپنے گھر نُوں چّلِآ تاں اّدھی رات هو چُّکی سی۔ اّدھا رستا تَےا کر چُّکا ساں کِ اچانک بںدُوک چّلن دی آواز سُناای دِّتی۔ ِاس ترھاں جاپِآ جِوےں کوای وِاکتی گھبراهٹ وِّچ سُوں…سُوں…کر رِها هَے۔ زرا اّگے جا کے دےکھِآ تاں سِپاهی کھںبھے ’تے چڑھِآ بےهوشی دی هالت وِّچ شُو…شُو کر رِها سی۔ مَےنُوں دےکھ کے اُس نے کِها, ‘‘جناب, زرا بچ کے رهیں, ِاّک شےر بِلکُل کول کھڑھا هَے اتے گھوڑے نُوں کھا رِها هَے۔’’ مَےں ِادھر اُدھر نِگاه گھُماای تاں پںجاه کدم دے پھاسلے اُتے ِاّک شےر دِکھاای دِّتا۔ سّچمُّچ اُه ِاّک گھوڑے نُوں کھا رِها سی۔ سِپاهی دے رَولے-گَولے دی اُس نُوں کوای پرواه نهیں سی۔
مَےں سِپاهی نُوں آواز دِّتی کِ اُه جِّتھے هَے, اُّتھے هی ٹھهِرے اتے مَےں ِاکّلا هی ِاّک دوست کولوں بںدُوک لَےن چلا گِآ۔ جدوں مَےں بںدُوک لَے کے واپس پهُںچِآ تاں دےکھِآ شےر بَےٹھا بُّلھاں ’تے جیبھ پھےر رِها سی اتے سِپاهی جِاُں دی تِاُں کھںبھے نال چِںبڑِآ هويا سی۔ مَےں تُرںت شےر ’تے بںدُوک چلاای۔ اُه زخمی تاں هو گِآ پر مرِآ نهیں سی۔ اُه بڑے زور دی گرجِآ اتے ِاّک پاسے وّل تُر پِآ پر مَےں اُس نُوں کِّتھے چھّڈن والا سی, مَےں خُون دے نِشان دےکھدا هويا, اَوهدے پِّچھے تُر پِآ۔ اکھیر مَےں اُس نُوں ِاّک کھاڑی دے کِنارے کھڑھا دےکھِآ۔ اَےتکیں مےری گولی سهی تھاں لّگی, شےر ڈِّگ پِآ۔ مَےں خُش-خُش شےر کول گِآ اتے اُس نُوں دےکھدے هی پچھان لِآ۔ اُه مےری شےرنی جِل سی۔