سُکر

اّج سوےر دی هی گّل آ۔

بےبے نُوں چاه نال پرَوںٹھے بنااُن نُوں کِها سی ۔ ِانّا کهِ کے مَےں نهااُن چلا گِآ ۔ جد نها کے آيا اتے تِآر هو کے چاه مںگی  تاں بےبے نے چاه دے دِّتی پر پرَوںٹھے نهیں دِّتے۔ مَےں کِها بےبے پرَوںٹھے ? بےبے کهِںدی بےٹا بنااے نهیں پرَوںٹھے ! پهِلاں تاں تھوڑا گُّسا آيا پر پھےر مَےں چاه هی چھّڈ کے باهر نُوں تُر پِآ ۔ 

اجے گےٹ کھولِآ هی سی کِ گےٹ تے چھے کُ سال دی کُڑی کھڑی سی۔ ساِاد بالٹیآں نُوں تھّلے لااُن والِآں دی کُڑی سی۔ مَےں اُسنُوں ان دےکھِآ کرکے اّگے ودھن هی لّگا سی کِ اُسنے مےری باںه پھڑ لای تے آکھِآ۔

بھاجی بھُّکھ لّگی آ ۔ روٹی کھانی ۔ ِانّا سُندے هی مےریآں اّکھاں بھر آایآں۔ مَےں اُسنُوں آپنے نال اںدر لَے آيا۔ بےبے نُوں کِها کِ کُڑی نُوں روٹی کھوا ديو۔ اُه مںجے تے بَےٹھ گای تے کُجھ گُنگُنااُن لّگی ۔ جد نُوں بےبے نے روٹی لِآ دِّتی۔ اُسنے بڑے سلیکے نال روٹی کھانی سُرُو کر دِّتی جِوےں بهُت سُوجھبُوجھ والی مّت هووے۔ روٹی کھان توں بااد اُسنے تے مَےں ِاکّٹھِآں چاه پیتی۔ 

چاه پیںدے پیںدے مَےں سوچ رِها سی کِ وَےسے تاں آپاں نواں سماج سِرجن دیآں گّلاں کردے آں پر دھیآں اّج وی گھر گھر مںگ کے کھاںدیآ نے۔ بّچِآں لای انےکاں کنُونّ بنے آ پر لاگُو کرن والِآں کرکے بّچِآں تّک نهیں پهُںچ پااُںدے۔ جِس اُمر چ ِاس کُڑی نُوں پڑھنا چاهیدا هَے اُس اُمر چ اُه لوکاں دے کںم آاُںدی هَے تے آپنے ماں باپ نال هّتھ وٹااُںدی هَے۔ کی گریب دے بّچِآں دی جِںدگی چ ِاه سبھ کُچھ هی هَے ?
 
اَےنے نُوں کُڑی بولی بھاجی دو روٹیآں هور دے ديو۔ مںمی نے وی کھادھی نهیں روٹی اجے۔ مَےں بےبے نُوں کهِ کے دو چار روٹیآں نال سبجی بنّ کے اُسنُوں دے دِّتیآں۔ نال ٹھںڈے پانی دی بوتل وی دے دِّتی تے کِها کِ پھےر بااد چ روٹی کھانی هوای تاں آ جاویں جدو مرجی۔ اُه دھی رانی کھُس هو کے ٹھیک آ کهِ کے چّل پای۔ مَےں تھوڑے پَےسے دِںدا سی اُسنُوں کے دُکان توں کوای چیج لَے کے کھا لَےنا پر اُس دھی دا جواب سُن دِل رو پِآ, اُه کهِںدی نهیں بھاجی پَےسے نهیں لَےنے۔ کّل دُپهِر نُوں روٹی کھادھی سی۔ مُڑکے کِتے کںم نی مِلِآ۔ ِاس کرکے رات روٹی پّکی نهیں۔ ِاس کرکے رات دی بھُّکھ سی۔ اُه هُن روٹی کھان نال هٹ گای۔ هُن کںم لّبھدے آں پِںڈ چ گھُںم کے۔ بِنا کںم توں کِسے کولوں پَےسے نهیں لَےنے, مںمی کهِںدی آ۔ ِانّا کهِ کے اُه چلی گای۔ 

اُسدے نِّکی اُمرے وّڈے بول دِل نُوں چیر گاے۔ مےری بےبے وی اُسنُوں وےکھ کے هَےران رهِ گای۔ بےبے نے جان لّگی نُوں سِر تے هّتھ رّکھ پِآر دِّتا۔ کھَورے پھےر کدے اُه واپِس مےرے پِںڈ نُوں گےڑا لااُوگی کے نهیں پر مَےنُوں اُه دھی همےسا ےاد رهُوگی۔ مَےنُوں اُه بهُت کُجھ سِکھا گای۔ 

سّچ هَے جو مِلدا اُس وِّچ هی وِچرنا سِّکھنا چاهیدا هَے۔ جو مِلدا اُس وِّچ سُکر کرو رّب دا کِاُںک کای اُس نُوں وی ترسدے آ ۔